A Mexican Roadtrip # 9

Je bent weer thuis en de “beslommeringen van alle dag” omvatten je alsof je niet bent weggeweest. De warme liefde van familie en vrienden kapselen je direct in. De zorgen van funderingsherstel (ik) en van het werk (Den) zijn niet opgelost al leek het op veel punten tijdens de vakantie de goede kant op te gaan. Zo is er een plafond gerepareerd en gewit en werd er nu eens iets verder vooruit gekeken dan tot de dag van terugkeer van Dennis. Maar er is nog zo veel, zo ontzettend veel dat onze aandacht verdiend dat we al afgesproken hebben om de maandelijkse storting in de gezamenlijke reispot te verhogen. Iedereen is dus gewaarschuwd.

We Go Again!

Maar goed we hebben ook hele leuke reacties ontvangen van onze “fans” en als er iets is wat stimuleert dan is het dat wel. Dus op verzoek hierbij het laatste verhaaltje waaraan we al begonnen waren, maar wat nog niet helemaal af was toen we in volstrekte ledigheid en luiheid de laatste paar dagen in Mexico doorbrachten.

Over decepties gesproken.....Zo'n stadje als Playa de Carmen, je weet het, je verwacht het en je krijgt het en dan is het toch nog even aanpassen geblazen. Het heeft zo z'n voordelen. Alles wat je maar zou willen is er te verkrijgen, van Camenbert "Le President" tot Landjäger en zelfs Noorse gaffelbitter is geen probleem. Je vraagt je dan ook of wie vormen de markt voor deze producten?. De toerist???? Wij hebben best wel trek in een heerlijke bruine boterham met gezouten boter en een lekkere dikke plak oude kaas maar om die nu ook in Playa de Carmen te willen eten... Nee wij zochten en vonden vlak achter de toeristische navelstreng van aaneengeschakelde bars en toeristische eettentjes een klein en lief restaurantje waar we de beste en dan bedoelen we beiden de BESTE rauwe vis (chiviche-style in een eeuw (35 + 66) hebben gegeten. Je zou er bijna voor omvliegen. Ons hotel, net buiten de toeristische waanzin heeft een lekker zwembad waarin we proberen af te koelen. Als we de tweede dag na ons volgende bezoek aan dit verstopte culinaire pareltje richting Dodge lopen staat haar voorkant wat lager, shit .... na ruim 7500km over, met recht somtijds meer dan hopeloze bagger wegen, moeten we in dit commercieel toeristische hoogstandje onze eerste lekke band scoren. Daar wordt je met een volle maag bepaald niet vrolijk van al draait Den er natuurlijk z'n hand niet voor om en rijden we nog geen tien minuten later naar ons hotel. De volgende ochtend, zoals bijna altijd wekken we elkaar met een symfonie van gasvormige geluiden die de start van een nieuwe dag harmonisch inluiden.
Een paddestoelachtige, met metaal beklede rubberen stop, die van binnenuit de buitenband weer hermetisch afsluit (nadat het metalen deel door het gat uit de band getrokken is) en onze portemonnee met een tientje ontlast vormt de basis van de nieuwe etappe. Baasplak is bijzonder blij met het ijskoude biertje dat hij naast z'n fooitje voor de snelle hulp 50km buiten Playa de Carmen ontvangt. Wij zijn blij met hem want waar we overal in Mexico om de kilometer of zo een plakgrage garagist vinden, hier in dit toeristenparadijs zijn ze dun gezaaid.

The last frontier wacht ons....Chitzen Itza.... je mag het niet missen en het is één van de 7 of 8 New Wonders of the World. Na lang overleg toch maar besloten ook deze schakel aan de Mexicaanse armband toe te voegen.
De meest logische oplossing vanuit Playa del Carmen is terugrijden naar Tulum dan naar Valladolid en vandaaruit, volgens de inmiddels beproefde methode van vroeg opstaan voordat de meute arriveert, de site bezoeken. Ook nu weer een succesvolle techniek al zijn er enige tientallen die het ook geadapteerd hebben.

Valladolid…..dat was zo slecht nog niet. Het rijmt en is nog waar ook. Net als vele andere Mexicaanse steden met roots bij de Conquistadores ook hier weer een centraal plein waar de busladingen toeristen worden gedropt en gelukkig ook weer om een uur of vier worden opgehaald. Door een poortje op een binnenterrein is een ommuurde parkeerplaats en een afdak met daaronder ventilatoren, plastic tafeltjes en stoeltjes en megabieren voor miniprijsjes. Hier was het goed toeven en al vermeldde de kaart meer dan bier, de koelkast bevatten alleen dit product. Na een ontbijt redden we het meestal wel met een vloeibare lunch maar een avondmaaltijd hierdoor vervangen is zelfs voor ons nog te veel van het goede. Gelukkig bracht Den’s toverdoosje ons bij een veraf gelegen lokaal restaurant waar ze voor het eerst eigenlijk deze vakantie “echte” stukken en lappen vlees serveerden. Na ons voorafje 2x zoiets besteld. De ober moest al een beetje grijnzen toen we ieder hetzelfde bestelde en dat had ons eigenlijk moeten waarschuwen. Het bleken 2 grote 2-peroons schalen met wat we hier een mixed-grill zouden noemen. Zelfs na 4 weken zonder een stuk vlees dikker dan een paar millimeter was dit voor ons toch echt iets te veel.

Vroeg in de morgen staan we in een soort file die veroorzaakt wordt door auto’s die een zijweg van de hoofdweg willen inslaan. Het zijn de verkopers die in allerlei gammele pick-up trucs –bakkies zouden ze in Zuid Afrika zeggen- hun goederen aanvoeren om de zijkanten van de wegen bij Chitzen Itza te bekleden. Gelukkig hebben ze even nodig om te parkeren, hun waren op steekwagentjes te laden en zich naar hun uitstalplek te begeven zodat Den en ik, komende vanaf een andere parkeerplaats, in redelijke rust ook nog deze wonderen uit de Maya tijd op ons kunnen laten inwerken. Het is toch, minder imponerend dan verwacht.
De centrale tempel is wel indrukwekkend zeker omdat ons een half uurtje zonder waanzin is gegund en wij nog de gelegenheid hebben enige foto’s te maken zonder voorgrondvervuiling en ook een video-opname, zonder een buslading toeristen die op aanwijzing van een gids als een goed gedresseerd schoolklasje ritmisch in de handen staan te klappen om de voortreffelijke akoestiek aan te horen, is mij toegestaan. Zelfs al zou de tempel met eierdozen zijn bekleed dan zou dit geluidsgeweld eventuele Spaanse veroverraars hebben afgeschrikt. Na een flitsbezoek aan de grootste balspeelplaats uit die tijd, een kijkje in de cenote waar vele jonge en oudere levens al dan niet vrijwillig een einde vonden en spitsroeden lopen langs uitstallende verkopers verlaten we het terrein om onderweg nog wel wat langslopende verkopers vermanend toe te spreken. “Eerder opstaan, je bent te laat, de toeristen gaan alweer weg”.

De afstand is naar Cancun is niet groot, het is nog vroeg, een soort van lethargie overvalt ons. Die verlaat ons niet meer gedurende de laatste paar dagen en we brengen die dagen dan ook lekker etend (te veel), drinkend (ook te veel), slapend (te lang) en luierend (nooit genoeg) in het zwembad door. Na 7849,6 kilometer (we begonnen iets te laat met tellen) leveren we de Dodge Attitude made by Hyundai en marketed by Chrysler (hoezo globalisering?) in bij mister Sixt die ons al dan niet bewust bij de verkeerde terminal afzet. Moest er aan het eind alsnog ff een loopprestatie worden geleverd. Daar draaide Den nooit z’n hand voor om en ik was uiteindelijk ook weer in een iets betere conditie dan in de 1e week.

Vandaar dat dit laatste verhaaltje uiteindelijk pas vanuit Rotterdam wordt verzonden.

-wordt niet meer vervolgd-