A Mexican Roadtrip #3

Rio Largartos, vijftien jaar geleden, ook in de zomer, was het dromerig verstild en ook nu blijkt er weinig veranderd. Het hotel heeft een onaffe aanbouw, de meeste gelegenheden zijn gesloten en ook de boottochtjes naar de superroze flamingo kolonies van duizenden dieren zijn niet boekbaar. Niet dat Dennis nu direct geinteresseerd was in "pink wings in flight", hij heeft bij wings voornamelijk gedachten aan BBQ Buffalo Wings maar dat daar gelaten. Het was een 100% ontstresst plaatsje. Rond 11 uur 's avonds werd onze rust verstoord door een vrachtautoluchtclaxon aangesloten op een perslucht duikcilinder + een Caribische drumband. Een local had z'n plekje op het politieke pluche voor de volgend xx jaar veilig gesteld, dus zij, die zijn woorden en beloften geloofden moesten dit geloof luidruchtig wereldkundig maken. Baby's en bejaarden alles werden in de kleine en luidruchtige stoet langs ons hotelletje (balkon met uitzicht over het water) geleid. Gelukkig hadden we nog de beschikking over een nightcap zodat we probleemloos onze nachtrust vonden en de volgende ochtend op ons gemak, langs allerlei, vooral over door iedereen afgerade binneweggetjes, richting Progresso tourden.
Progresso is alles wat Rio Lagartos niet is. Luidruchtig, Mexicaans toeristisch, bierstalletjes, kleine en grote restaurantjes, een zandstrand met parasols en ligstoelen enz. enz. Als ergens voor het eerst deze vakantie de uitspraak van een oud-Nederlandse auteur opgeld doet is het hier wel. "Van achteren wel bevleesd, van voren rond beborst, dat is al hetgeen alwaar mijn hert naar dorst."
Hotel Playa Linda voldoet aan alles waar we behoefte aan hebben (internet is en blijft een probleem) Dennis gaat even z'n wilde haren wat laten snoeien terwijl ik een biertje zit te drinken. Bier op het strand...2x zo duur als normaal. Oeps...voortaan een beetje opletten. Door een paar honderd meter van het strand te gaan eten sparen vele pesos uit. Den gaat voor een chiviche grande en ik voor een mixed cocktail. Mijn cocktail van oktopus, conch, garnalen en vis wordt, met kop erop, geserveerd in het al eerder beschreven aquariumglas terwijl Den z'n portie een familie portie van een kilo betreft. Gelukkig hoef ik hem niet te helpen, z'n eetlust wordt door niets of niemand bedorven. 's Morgens bij moeder en dochter in een lokaal shoppie twee heerlijke broodjes gescoored. Soort stokbroodjes met allerlei lokale lekkere prutjes, vlees met hete saus en warme blikken van de dames. Zo de dag beginnen .... ik heb het wel eens slechter begin gehad.
Aldus gesterkt richting Merida. Het reizen verloopt echt soepel, onderweg bij het zoveelste bordje wat richting "Site Historico Cultural" wijst afgebogen. Dziblikaltun here we come. Mooie redelijk compacte site met als hoogtepunt een bezwembare cenote omgeven door Maya ruines. Geen zwembroek is geen probleem. Ik draag volgens Dennis "ballenknijpers" dus in de onderbroek te water en iedereen denkt dat ik een versleten Speedo aan heb. Den lost het op door z'n zakken leeg te maken en voor de rest van de rit op te drogen in de auto. Ik heb een korte broek met lange pijpen dus mijn speedo droogt aan het buitenspiegeltje.
In Merida lacht het geluk ons gelukkig nog toe. Op werkelijk een steenworp afstand van het centrale plein, de zocalo, of plaza des armas, zoals in elke zuidamerikaanse stad, in een oud koloniaal hotel een kamer kunnen boeken. Met parkeerplaats die we bereiken via de poort waar vroeger de koetsjes door naar binnen reden. De plafonds zijn hoog, de balken meer dan 200 jaar oud en een van de eerste Spaanse eigenaren kijkt ons van achter de receptie op een oud schilderij met een bijzondere grimlach aan. Enige uren en vele bieren later (we hoeven niet meer te rijden) zitten we op een pleintje waar de wat oudere Meridiaan (zouden ze echt zo heten?) het echte dansen beoefenen op de muziek van een 12mans+ formatie. De bestelde porties muchos nachos zijn zo ruim dat uiteindelijk een hongerig straatverkoopstertje ongegeneerd zich, op ons verzoek, over de resten ontfermt. Ze krijgt er een Colaatje bij wat ze deelt met een vriendinnetje. De rest gaat in een plastic zakje mee voor "onderweg". Een lief lachje krijgen we wel maar Gracias hebben we niet gehoord.

-wordt vervolgd -