A Mexican Roadtrip #4

Als kind las je spannende boeken, zeehelden, veroverraars, piraten, op allerlei exotische plaatsen beleefden zij hun al dan niet fictieve avonturen. Zo heeft bij mij de stad Vera Cruz altijd een magische klank gehad en al weet ik niet meer in welk boek haar naam voor het eerst opdook, de magie van de klank is gebleven.
We gaan hard, zonder dat we ons ook maar een seconde haasten en gewoon genieten van wat we tegenkomen staan we plotsklaps in Vera Cruz.
Vera Cruz, grote havenstad met een meer dan gewelddadige historie, is gewoon een geweldige stad. Het hotel wat we hier scoren stelt alles van hiervoor in de schaduw. Het kost dan ook wel wat meer maar dan heb je ook iets. Voor omgerekend ongeveer 40 Euro zitten we in Hotel Imperial, het hotel op de Plaza Independecia, de Zocalo, het centrale punt van Vera Cruz, balkon met uitzicht op het plein, een massief oud houten wenteltrap in de kamer naar de mezzanine (tussenvloer) met 2x super kingsizebed, badkamer met gietijzeren ligbad op "roofdierpootjes" en een wastafel in de vorm van een albasten Shellschelp. Vloerbedekking, dressoir, bureau en comfortabele fauteuil completeren samen met de airco en diverse kroonluchters en luchtertjes het geheel. Dit hotel claimt het oudste te zijn in Noord en Zuid Amerika en is ononderbroken in gebruik als hotel sinds 1793. Het is het trouwens goed aan te zien. De scheuren in de muren roepen beelden op aan funderingsherstel, Het stucwerk brokkelt af en het algehele gevoel van meer dan vergane glorie is overal aanwezig. Volgens Dennis past het dan ook perfect bij me. Toch proef je onmiskenbaar de grandeur van weleer. Het smaakt, net als de gegrilde Red Snapper die Dennis 's avonds naar z'n vrinden stuurt, bijzonder goed. We doen niet zo veel hier, we genieten van een lange hete wandeling over een lange hete pier die de havenmond afsluit, bieren, garnalencocktails, de dwars door elkaar heen spelende muzikanten op de Plaza onder ons balkon, de dansscholen die optreden en het tegen elkaar opnemen op het plein op
de muziek van een grote band en al dat andere dat een Zuid-Amerikaanse - Mexicaanse stad op een warme avond tot een top
belevenis maakt als je er voor open staat.

Langs de Costa Esmeralda, een absoluut niet toeristische gebied, rijden we richting El-Tajin. Onderweg besluiten we in een resortachtig hotelletje aan het strand het voor gezien te houden. We zijn moe en gaan zwemmen in de Golf van Mexico.
Gigantisch onderstroming langs de kust maakt dat we maar nauwelijks op de been blijven als we tot kruishoogte het water inlopen. Zwemmen is te link. Na het zoute water lossen we dan ook verder op in het pierenbadje bij ons voor de deur tot de zon ondergaat. Het weinig inspirerende restaurant van 't hotelletje kan ons niet bekoren, Op zoek naar iets anders aan de kant van de weg een "kippenria" gevonden. Hele Kip, sla en rijst voor een bedrag van 2 koppen koffie in Nederland. Niet iedereen zal een dergelijke tent uitkiezen, maar we zitten tussen de locals en de kip is uitstekend en mals. Ed (ja die van Linda) zou het hier helemaal naar z'n zin hebben met al die kippengerechten.

Sito Historico "ElTajin" is ons volgende doel. Ook weer zo'n prachtige Pre-Spaanse stad met meerdere piramides, balspeelplaatsen en nog veel meer oude gestapelde stenen. Groen en ontzettend heet zweten we ons een weg door dit stukje cultuur om exact om 11.30 uur bij de mast waar de "Voladores" hun dagvoorstelling zouden geven klaar te staan. De chef Volador komt ons met een gouden glimlach (er zit meer goud in z'n mond dan er in het bijbehorende museum ligt) vertellen dat de voorstelling niet doorgaat. Te weinig toeschouwers!! Toch wel een beetje een tegenvaller.

De grootste piramide hadden we 2 a 3 jaar geleden al gezien toen we in Egypte zaten te wachten op ToyToy maar dat we drie jaar later samen ook de op 1 en 2 na grootste mochten bekijken hadden we niet kunnen voorzien. Teotihuacan, het nec plus ultra van de pre-Spaanse tijd en een van de destijds meest invloedrijkste beschavingen van het huidige Mexico en z'n buurlanden bouwde de tempel van de Zon en de Tempel van de Maan. Een gigantisch complex van tempels en bijbehorende gebouwen gelegen aan de "weg van de doden". Het hotelletje wat we hadden gevonden lag nog geen kilometer van een van de ingangen van het geheel. Ver voordat er ook maar een tourbus of busje zich bij de ingang had gemeld waren we al binnen. Niet als eersten, die eer ging
naar een paar Aziaten maar toch zo vroeg dat we in een redelijke koelte de eerste treden van de plus minus 300 treden van de piramide van de Zon beklommen. Na zo'n metertje of 10 a 20 geloofde ik het wel, m'n vorige beklimmingspoging tijdens deze vakantie was ik nog niet vergeten, en ook de hoogte van gebied (2000m+) droeg niet direct bij om al rijp te zijn voor nieuwe uitdagingen. Die eer liet ik aan Dennis die, als een jonge klipgeit, ogenschijnlijk probleemloos de top bereikte. Met de meegenomen electronica maakte hij een paar mooie foto's en stukjes video. Het logo van het Rotterdamse Filmfestival op een top maatje, op een top plek na een (in mijn ogen) topprestatie. Meer eer valt hem voorlopig niet te deel want we moesten direct hierna terug naar de auto omdat alle video en fotografica plotsklaps zonder prik was komen te zitten en de reserves in de auto lagen. Gezamenlijke verantwoordelijkheid toch(?) Na een flitsbezoek aan het museum ter plekke verlieten we, lang voordat de 1e bus z'n lading uitspuwde, het terrein. Zelfs de souveniershops waren nog niet allemaal open. Het ritje naar Mexicostad was de volgende uitdaging voor Den. Ik verheugde me op een klein tukkie.

- wordt vervolgd -