A Mexican Roadtrip #5

Je komt uit een stad die voor onze begrippen een "grote stad" is. Eens te meer zie je dan weer wat het begrip relatief inhoudt. Nog geen miljoen inwoners versus 20 miljoen zwetende, opgefokte zuidamerikaanse automobilisten die allemaal er van zijn overtuigd dat het hele oppervlakte van het berijdbare deel van Ciudad-Mexico hen toebehoort. Staan ze links van je voorgesorteerd op een 4 of 5 baans weg.....probleemloos trekken ze dan wat feller op en draaien voor je langs naar de zijstraat rechts. Alleen of samen beide hebben Den en ik in aardig wat drukke wereldsteden rondgereden maar we zijn het er, en dat gebeurt niet zo vaak, over eens dat dit een van de ergste zo niet het ergste verkeersdrama is wat we kennen. Toch lukt het ons om zonder klerenscheuren 't centrum te bereiken waar we op een betaald binnenterreintje de auto tijdelijk parkeren. Sleutel inleveren, mannetje zet autootje met al je hebben en houwen op een vuilnisbeltje achter op het terrein, wij een rondje lopen. Na een paar pogingen een hotel met parkeergelegenheid gevonden, auto verkassen en vocht scoren. Probleemloos vinden we, na wat amechtig gestrompel mijnerzijds, op de Zocalo een terrasje op de 5e etage met uitzicht over het plein. Jammer genoeg geen optredens meer als destijds maar nog steeds een imposant plein waar vele andere pleinen niet aan kunnen tippen. (we moeten nog een keer naar Peking we weten het) Een rondje door de stad brengt ons door gebouwen in het formaat van de Bijenkorf of de V&D die bestaan uit honderden of duizenden electronica-shoppies (Azian-style) alleen zijn de verkopers gelukkig nauwelijks opdringerig. Omdat Den de laatste tijd z'n portie electronica aan huis geserveerd krijgt door z'n werk is zijn belangstelling duidelijk minder als voorheen. Ik zou er wel een dag of twee willen rondsnuffelen. De Torre Latina-Americana een wolkenkrabber met pretenties biedt dagkaartjes aan zodat we zowel 'smorgens als rond de schemering Mexico-stad alsmede 20 miljoen Mexicanen aan onze voeten hebben liggen. Het nationaal archeologisch museum, een fenomeen van wereldformaat imponeert ook Dennis. Kort door de bocht samengevat vind hij de high-lights fantastisch en ziet weinig verschil tussen kleipoppetjes uit 500 AD als die van 1000 AD of 1500 AD. De Zonneschijf (zie Kuifje in Mexico voor hen die het ding niet kennen) is echter meer dan de moeite waard en zelfs Dennis is het daar mee eens. Ook het museum zelf, de presentatie, belichting en opbouw roepen bewondering op.
Sommige kinderen hebben een Panda-tik, komen er op oudere leeftijd niet van los en hebben nog steeds dozen vol zwart-witte verstofte en mottige knuffels ergens opgeborgen staan terwijl al hun aandacht inmiddels opgaat aan Pampers en zinkzalf. Nu ligt er tegenover het museum een gratis dierentuin en als rechtgeaarde Nederlanders willen we die toch even bezoeken om een paar levende zwart-witte knuffelberen in het echt te aanschouwen. "PingPing" en "PongPong" houden er domicilie en ze zijn echt fantastisch leuk om te zien. In alle rust bekijken we in een druilerig regenbuitje dat waar hele volksstammen van wegknuffeldromen. Een tweede reden om naar China te gaan ?
Honger drijft een mens, wij als westerlingen kennen feitelijk geen honger... wij hebben trek. Dat drijft ons dan ook richting "rommelmarkt". Hier worden happen geserveerd die overeenkomen met de trek die een van de reisgenoten regelmatig besluipt. Una "Torta Cubana" of te wel een broodje, formaat schoenmaat 46, belegd met: een schnitzel, cheddar kaas, gewone kaas, lokale kaas, tomaten, 3 plakken ham, uitjes, gebakken ei, hotdog-worstjes, een hamburger, sla, ketchup, mayonaise en jalapeno pepers. Best wel een "stapeltje". De trek wordt gestild en 4 CD's met MP 3 songs van 2 mannen en 2 vrouwen die hun hart in 400 of meer songs uitstorten worden gescored voor minder dan een Euro. Ze doen het perfect en we luisteren al 3 dagen naar onbekende sterren die echt lekker klinken, hun hart uit hun lijf zingen en tranentrekkende uithalen produceren.
Het hotel, met parkeergarage eronder (Meent Rotterdam naast de Coolsingel) heeft elke dag een menu del dia (dagmenu). Als we binnendruppelen (het regende echt stevig) voor een hap die volgens de flyers van de dag van negen uur 's morgens tot elf 's avonds wordt aangeboden is om half acht het antwoord dat die niet meer wordt geserveerd omdat na 6uur deze aanbieding niet meer geldt. Oeps dat worden dus olienootjes, veel bier een bord met Taco's met duistere happen (wel heel lekker) bij een lokale kroeg waar Den prompt anschluss heeft met lokale "boeiende boys". Nadat we, overeenkomstig de afspraak eerst even alles samen "veilig" in het hotel hebben afgeleverd (ik dus) gaat hij nog een uurtje terug. Mijn tankje is vol.
Daags erna, je kan de klok erop gelijk zetten, regent het weer in de namiddag, als we bij ons hotel komen zijn de flyers overal weggehaald. Een vergeten natte jongen hangt nog ergens aan de gevel. Lospulken en aan tafel presenteren levert een weinig inspirerende voedzame en best lekker maaltijd op. 3 a 4 gangen voor nog geen 5 Euro. De dorst doet ons de das om.
Als je dan na deze hernieuwde kennismaking Mexico-stad uitrijdt en op je schoot de appelflapachtige plastic dozen met heerlijke tortas (broodjes) met Tonijn, Ham en Kaas langzaam worden ontdaan van hun inhoud blijkt ineens het verkeer op de "Pereferico" op te stropen. Een botsing... gelukkig is een ambulance en een politie-agent ter plaatse. Jammer genoeg worden blijkbaar ook in Mexico de overheidsdienaren onderbetaald en wordt Dennis met een soort van feilloze precisie aan de kant gezet. U mag niet eten aan het stuur, U moet 2 handen aan het stuur houden, U krijgt een bekeuring van 1500 Pesos enz. enz. Zoals we de beste brave borst uitleggen verstaan we geen ene malle moer van wat hij zegt, maar als we uiteindelijk het licht zien wijzen we hem fijntjes op het langsrijdende verkeer met etende, telefonerende, cola drinkende Mexicanos. De bekeuring zakt naar 1000 pesos. Dan blijkt de GPS/telefoon niet op de juiste plaats te hangen.. Wat een ellende voor hem en ons. Ook andere langsrijdende bestuurders hebben dezelfde Chinese zuignappositie gekozen. Als we uiteindelijk voorstellen gezamenlijk naar het hoofdkwartier van de lokale politie te rijden haakt de man, enigszins bozig af. De laatste happen van een smakelijk ontbijt glijden naar binnen. De zuignap belikt en opnieuw stevig bevestigd. Op naar Guadalajara.
-wordt vervolgd-