A Mexican Roadtrip #6

De tolwegen in Franrijk en het Duitse voornemen om tol te heffen zijn veel Nederlanders een doorn in het oog, die moeten dan maar niet naar Mexico komen want de weg tussen Mexico-stad en Guadalajara is een aaneensluiting van tolpoortjes en ambtenaren die probleemloos helpen de staatskas te vullen. Soms valt je een warme Zuidamerikaanse glimlach ten deel maar meestal is het een slecht uitgeslapen onderbetaalde mannelijke ambtenaar met een ochtend-middag-avond-humeur die onze zuur verdiende pesos aanpakt.
Guadalajara, tweede stad van Mexico, met veel laagbouw en een dorps karakter, is niet echt een tourist-highlight voor zover ons bekend maar dat zou het wel moeten zijn met z'n meer dan fantastische Mercado. Lang niet zo'n toffe markt gezien en ook hier.... een soort van Azian-style food-court maar dan met alles wat de Mexikaan lekker vindt, of lekker zou kunnen vinden. taco's met koeien-ogen? Wij kunnen ons niet beheersen en eten weer Chevitche bij een dame die samen met moeders en oma een standje runt. Haar beugeltje (op latere leeftijd) verhult op geen enkele wijze haar ander kwaliteiten. Als we dan ook
weglopen krijgt Den te horen "Adios Bonito" Hij snapt het, na een dag of tien in een Spaanssprekend land direct en wil prompt teruglopen met het kaartje van het hotel en ons kamernummer. Maar goed dat ie weer met me mee mocht op vakantie want anders.....
De pleinen met straatartiesten, de gevonden bar met ijskoude goedkope Coronas en een meer dan voedzame "Menu del dia" voor mij een een "Taco's variado" voor Den (8x) sluiten een perfect Guadalaja bezoek af. Oeps en dan vergeet ik nog te vermelden dat we, omdat we nog niet aan de was wilden, ook nog even 6 T-shirts en een polo hebben gekocht. Acht, dan drinken we maar een paar koppen koffie minder in Nederland.
Als ik dan dit soort verhaaltjes zit te schrijven, en het is vandaag m'n verjaardag en we zitten al in Acapulco, dan is het soms nu al weer knap lastig om de zaken "bij te lopen" of "in te lopen".
Ik wilde best wel eens Puorte Vallarta zien, we waren er en het was weer een leuke extra kraal aan de ketting. Een leuk oud deel (daar zaten wij) en een cruise-schip deel met alles wat daarbij hoort. Niets mis mee, maar niet wat we zoeken/leuk vinden. Tuurlijk een emmer met 6 bier (Corona's) en ijsblokjes voor 100 pesos (5,65 euro) is natuurlijk erg leuk en lekker (er kwamen wel een paar emmertjes voorbij) een pracht baai om te bekijken, duikende pelikanen, springende dolfijnen,
verbranden onder de parasol....veel ontbreekt er dan toch echt niet. Als we dan uiteindelijk puur toevallig in een pas geopend restaurant belanden waar de kok zich wil bewijzen en de serveerster alles waarmaakt wat ze zeggen over Zuidamerikaanse schoonheden en bovendien met Den en mij haar Engels wil oefenen (en wij ons Spaans) dan hebben we toch last van andere vibes dan de charmes van " Love Boat".

Richting Acapulco langs de kustweg. Meer dan mooi maar ook echt een trage verbinding. Dit zou gevaarlijk gebied moeten zijn (zie MINBUZA) dus we treffen voorbereidingen. Verstoppen pasjes en papieren in en rond de auto enz. enz. Komen we uiteindelijke tercht in San Juan. een paar honderd meter naast de kustweg. Echt "this is life". Het is de dag van het dorp (San Juan?) Het hotel heeft geen inschrijfpapierje bij de hand en laat de prijs zakken. Op het dorpspleintje worden een paar
tenten opgebouwd, paarden en ruiters komen het dorp binnen, onder het plaatselijke buurthuis worden voorbereidingen getroffen voor het hanengevecht maar de hoofdattractie zijn wij. Weinig kan onze pret verstoren zeker niet als een van de paarden een zelfde liefde aan de dag legt als wij in deze temperaturen. Een Coronaatje uit m'n hand glijdt er bij hem in als "Gods woord in een Ouderling'. Ja en dan dat hanengevecht, in een wolk van stof en veren vliegen ze elkaar in de veren en meestal ligt er al snel een beest uitgeteld in het stof. Morgen is ie dan een 'Pollo Asado' of zo iets. Omdat het te heet was om te zwemmen, zowel in het pierenbadje bij het hotelletje als in de zee, vluchten we de aircokamer in.

Langs een mooie kustweg, met hier en daar wat tegenvallende stukken met ontzettend diepe "putholes" rijden we richting Acapulco. De klank alleen al doet bij mij beelden oproepen van de glorie van weleer. Sterren als Elvis, John Wayne, Johnny Weismuller die al champagne sippend kijken naar de klifduikers van La Quebrada. Vaste lezers kennen inmiddels wel Dens belangstellingen. Hij doet deze toeristische topper (sinds 1932) dan ook af met de opmerkingen dat hij nu niet direct onder
de indruk is van macho-mannetjes die van de rotsen afspringen (35 meter) De volksstammen die voor hem en na hem dit schouwspel
aanschouwden en zullen aanschouwen worden afgedaan met achh....enz.
Gelukkig hebben we hier een top kamer op een top lokatie in het hotel wat op de klifduikersklif is gebouwd. Uitzicht over het gebeuren, airco (erg nodig) en balkon mett uitzicht over de klippen en de oceaan. Doordat we een beetje mazzel hadden betaalde we niet de hoofdprijs van $107,- Am. maar een veel beter te verteren bedrag van 39 euro. We bleven er dan ook maar gelijk 3 nachten. Zowel de boulevard -met de cruise terminal en de grote hotels- als een klein baaitje met vissersbootjes een heerlijke visrestaurants mogen het genoegen van onze belangstelling smaken. Ons smaken de visgerechten weer meer dan uitstekend hoewel we inmiddels wel de lime and chili combinatie kennen en onze smaakpapillen ook wel de heerlijke smaak van Cocktail de Camarones en Cevitches moeiteloos onderscheiden van een balletje gehakt met spinazie.

-wordt vervolgd-