A Mexican Roadtrip #7

Puorto Escondido
Ik weet niet of de Beach Boys hier ooit zijn geweest maar door de machtige golven die hier het strand opspoelen is dit een van de surfmecca's van de wereld. The Mexican Pipeline wordt de surfgolf genoemd en het hele stadje aan de kust ademt dan ook "Surf". Gewoon zwemmen is uitgesloten en de opvallend alerte strandwachten jagen iedereen die zonder surf- of bodyboard het water inloopt er direct weer uit als het water hoger dan de knieen komt. De onderstroom is uiterst verraderlijk. Al zit Den even te twijfelen of hij een surfcursus van een paar dagen zal gaan doen uiteindelijk beperken we ons maar tot "nacho-gooien".
Een lief klein ventje van een jaartje of 5. -kind van de kokkin van het hotel zo blijkt later- is absoluut niet waterschuw of toeristenbang en loopt al een beetje uitdagend heen en weer door het zwembad als Dennis en ik hem even te grazen nemen. Al snel hebben we een nieuwe vriend, want Nacho, zo heet het mannetje beschouwt ons als duikplatform, klimwand en lanceerplatform. Nu is dat op zich geen probleem want Den gooit hem met gemak een metertje of 3 a 4 ver en zijn mijn schouders al vele jaren sterk genoeg om zware lasten te dragen... maar als je dat een uurtje of wat moet volhouden heb je 's avonds wel spierpijn. Nacho zal ongetwijfeld goed geslapen hebben als wij al zo moe waren. Een leguaantje van een centimeter of 50 vindt alle drukte maar niets en springt van de weeromstuit in het zwembad. De aanwezige meiden er direct uit. Een stoere magere leptosome surfer grijpt het diertje in de kraag en brengt het met enig dedain weg naar de grote plantenbak achter het hotel. Rust hersteld. Het strandtentje waar we een paar maal bierden (is dit wel een ww?) en lunchten serveerde beregrote clubsandwiches en filete de pescado a mojo de ajo (jaja visfilets met knoflook) Her en der hangen oude foto's van nu eens niet door de jeugd lang vergeten Hollywood idolen maar van echte helden van weleer met Pancho Villa in een hoofdrol al is de laatste foto minder heroisch (RIP) De trouwe lezer snap het dus wel.... die ouwe genoot en die jonge vroot. De tonen van een dwarsfluit bespeeld door een ingeteerde langharige overjarige verstokte hippie begeleiden ons als we ons mandje opzoeken. Het offer van Den aan de "God van de wraak van het mexicaantje" van die nacht laten we in deze context maar even buiten beschouwing.
So far so good voor dit enigszins over het paard getilde surfparadijsje wat ons betreft. Op naar Oaxaca voor het volgende brokje cultuur. Net zoals bepaalde medicijnen moeten sommige zaken gedoseerd worden toegediend dus Monte Alban -de afgeplatte bergtop met Aztecen ruines- mag vooral niet te dicht op het vorige of volgende culturele hoogtepunt worden gepland. Lichamelijk ben ik weer in staat om iets meer dan een hotel-trap te beklimmen en Den heeft bijna last van ontwenningsverschijnselen...als we dan ook het plateau oplopen en eeuwen van maya-azteken-olmeten inspanningen aanschouwen hebben we beiden weer een ahh.... ervaring. Den bestijgt nog maar eens een oude trap, ik volg op gepaste afstand en samen overzien we het geheel vanaf het hoogste punt. In dank aanvaard ik (het heeft 66 jaar geduurd) Den's schouder als afdaalsteuntje. Je wordt ouder "Pappie" maar ik stond wel boven !! De markt van Oaxaca biedt alles wat we al kennen, wat leidt ons dan toch altijd weer naar dat middelpunt? Zijn het de mensen, is het het normallife gevoel ver van de waanzin van het massatoerisme met "all inclusive" deals en Europese meiden die schaamteloos in bikini op straat lopen en thuis nauwelijks een enkel durven te ontbloten en schreeuwen om "respect". Een heerlijk snack.. insecten met lime en chilly, handgeborduurde kleertjes voor de meiden van Linda. Oom en opa hebben het naar hun zin. De gigaregenbui die de halve stad blank zet zorgt ervoor dat de restaurants al vroeg dicht zijn zodat we met een mexikaanse variant van een aziatisch instant noodlesoepje ons avondmaal doen. Het smaakt uitstekend.

Tuxtla Guttierez
"Dansen is een plezier voor twee" is een slimme slogan die hier geen opgeld doet. Hele volksstammen amuseren zich met "de dans". Opa's en oma's, dames en heren, kiddies en kleuters alles beweegt en schudt met dat wat beschikbaar is. Vooral de dames van rijpere leeftijd komen hier ten volle tot hun recht als ze alles waarover ze beschikken in dienst van de dans stellen en losgaan om zuidamerikaanse ritmes. Een genoot voor het oog voor degene die er oog voor heeft. De bieren zijn koud, groot en goedkoop bij de lokale snackbar aan het plein, de zocalo. In dit geval officieel zelfs de "Plaza des Marimbas" genaamd. Misschien omdat het m'n voorland is maar ik kijk nog steeds met plezier naar dansende echtparen die zeker 70 of 80 jaar oud zijn en met een flair van een 20 of 25 jarige contracties ten toon spreiden terwijl de kleinkinders opa en oma aanmoedigen en de kinders op hun smartphone foto's of videos maken. Een lokale foodstand trekt onze aandacht. Lange rijen wachtenden om een ruime plastic schaal met koude aardappelen, mais, stukjes hotdog, jalapenos, uitjes, tomaten enz. enz, plus een giga kwak mayonaisse te kunnen bemachtigen. Ons lukt het uiteindelijk ook en met een schaamteloze schranslust is de bak zo leeg. Meer bier laat ons kennis maken met Pauola, Dennis 1e officiele vriendin van de vakantie. Zijn IPad heeft een dusdanige sex-appeal dat hij de rest van de avond een handje op z'n schouder of een koppie tegen z'n arm heeft als ze kijkt naar de live-streams van Disney, onze vakantiefoto's of foto's van Linda en Ed, de kleinkinders of de vriendinnen van Dennis ;)
Morgen naar Palenque dus laten we Pauola achter met haar colaatje en zoeken ons bedje op.

-wordt vervolgd-