A Mexican Roadtrip #8

Het mocht niet zo zijn. De door ons gekozen weg leidt door het gebied van de Zappatistas die zo af en toe hun eisen en ideeen middels roadblocks onder de aandacht van de media en de mensheid trachten te brengen. Precies halverwege, op de smalle 2 baans bergweg, het is behoorlijk koud op deze hoogte, zo'n 180 km en vier uur rijden van het vertrekpunt, staat een flinke file. Rechtsomkeerd maken is er voor alles wat groter is als een personenwagen niet bij. Na wat informatie te hebben ingewonnen is het ons wel duidelijk dat we er voorlopig niet doorkomen. (24 tot 48 uur) Met enige moeite keren we het mobiel en gaan weer richting Tuxtla Guttierez. Hoteleigenaar blij en verbaasd maar lacht wel een beetje dommig als we de reden van onze retour uitleggen. Gelukkig is er op het plein weinig veranderd de laatste 24 uur dus kunnen we probleemloos wat te eten en te drinken krijgen En ziet...... Pauola heeft Dennis gespot. Voordat we het weten zitten we met 4 kinderen aan tafel en geven we wat te eten en te drinken weg. Het wordt een vrolijke boel, komt voor een deel door de bieren. Pauola, inmiddels omgedoopt tot pequena corazon haar zus en haar moeder delen een broodje en de vriendelijke lieftallige serveerster, natuurlijk nu
grande corazon genaamd, doet niet stug of lastig als de hele bumps even gaat toiletteren. Tijd voor een paar verbroederingsfoto's.
Via een andere, minder boeiende route. een tweede poging gewaagd om Palenque te bereiken en deze poging is succesvol. Geen
vervelende politie-agentjes, geen revolutionairen en geen andere personen met criminele intensies die ons een blik op dit
elfde chakra-punt willen belemmeren. Zonder al te grote inspanningen komen we dan ook in Palenque-stad waar we in een psychedelisch geverfd hotel een uiterst kleine maar zeer vrolijk geverfde kamer regelen. Alleszins begrijpelijk want dit is "paddo-gebied" en deze hallucinogenen jongens zijn makkelijk verkrijgbaar. De herrie uit een klantenwervende speaker die op vol vermogen tot laat in de avond kopers oproept om weinig inspirerende onderkleding met een Chinese signatuur aan te schaffen maakt dat we nog maar eens een rondje lopen. Ook hier natuurlijk een zocalo maar nu eens niet met muzikanten en dansers maar met een 10-tal bomen. Twee hebben iets speciaals en trekken duizenden en misschien wel meer, luid fluitende en kwetterende vogels aan. Onder de bomen lopen is niet aan te raden en de herrie die ze maken verklaard de afwezigheid van de muziek en dansers.

Het oog wil ook wat, en dat geldt niet alleen voor dames maar ook voor "gestapelde stenen" zoals we ze nu standaard zijn gaan noemen. Bergachtig en in het oerwoud. Wat een fenomenale ligging, wat een prachtige entourage, wat een indrukwekkende opbouw en architectuur. Al is het volkomen verschillend van Karnak en Luxor het geheel maakt ook een verpletterende indruk. Omdat ik inmiddels de stijg- en afdaaltechniek heb geperfectioneerd bereik ik met Dennis grote hoogten en geniet van verpletterende overzichten. Na het afdaalproces, inmiddels volledig ge-fine-tuned en veel sneller dan bij eerdere pogingen, lopen we door de net opbouwende handelaren van allerlei prullaria richting ons "Attitudetje" om spoorslags richting Chetumal te vertrekken.
Als we hier laat in de middag aankomen en na enig gezoek onze intrek nemen in Hotel Ucum (door Den direct hernoemt in....You Cum) lijkt het wel of er een buitenaardse ziekte is uitgebroken. Langs de hele strandweg/boulevard met tientallen eet- en drinktentjes, restaurantjes enz.is geen mens te bekennen. Alles lijkt, nee is uitgestorven. Gelukkig had Den bij het binnenrijden van het stadje een tent ontwaard waar wel enige mensen zaten en na wat gezoek die plek teruggevonden. Op grote
schermen werd de finale van de Copa America uitgezonden...Chili tegen Argentinie... De stilte op straat verklaard en na een giga 2-persoons chivitche en 12 bier rustig naar "You Cum".
's Morgens om 7 uur (opstaan om half 7 en dat in de vakantie) op een balkonnetje waar een redelijke internetverbinding was op
Dens toverdoosje de F1 van Silverstone bekeken met een door Den gehaalde grote koffie en donut onder handbereik. Tof zo'n zoon maar waar is de tijd, dat je nog ergens even buiten bereik was, gebleven?

Al de hele trip zitten we elkaar te dollen over Tulum. Dat zou the place to be moeten zijn aan het begin (om even te acclimatiseren) of aan het eind (om even uit te rusten). Door de vliegende start van deze trip werd het dus het laatste. De lange weg vlak achter de zandkust is in feite een tunnel door met palmbomen overdekte resortachtige hotelletjes en eetgelegenheden. Er is geen enkele blik op het strand of de zee meer mogelijk. Gewoon 10 kilometer compleet dicht gebouwd. Hier en daar een bord langs de kant van de weg met "Special Price" of "Discount" en dan doodleuk bedragen van 89 en 109 dollar alsof het niets is. De hier neergestreken toeristen kunnen een toer boeken of een fiets huren. Het laatste wordt blijkbaar veelvuldig gedaan want regelmatig moeten we stoppen voor zwalkende tieners die in flodders of zwemkleding hun
beperkte fietskunsten ten toon spreiden en op weg lijken te zijn naar de archeologische site met dezelfde naam "Tulum". Deze beker hebben we maar even aan ons voorbij laten gaan. Na Palenque zou de deceptie te groot zijn vreesden we.

-wordt vervolgd-