11. HELL ROAD en verder

(haastige spoed is zelden goed, zoals m’n vorige stukje wel bewees met al die taal-, typ- en stijl fouten… maar ik heb het kunnen verzenden !!)

Volgens de reizigers-Bijbel van Lonely Planet is Addis Abeba de politieke hoofdstad van Afrika. Dat mag dan zo zijn, en een zekere vergane glorie stralen de wat bredere straten en boulevards nog wel uit, maar het blijft toch in vele overige opzichten een groot vies goor Afrikaans samenraapsel wat zich als stad presenteert, met voor ons, als overlanders, weinig zaken die ons kunnen boeien.

“Wim’s Hollandhouse” biedt als enige in Addis camp faciliteiten voor figuren zoals wij, maar ook expats komen graag bij hem op het terrein (soort van Hollandse enclave) omdat hij bijvoorbeeld “zuurkool met worst” aanbiedt maar ook kroketten, bitterballen, friet met mayo en andijvie stamppot staan gebroederlijk op de kaart naast heerlijke injera met firfir, goret goret en kifto. Wachtend op onze visa konden we de laatste diep droeve afgang van het Nederlandse elftal, op een van Heinekenkratjes gebouwde tribune, tussen Nederlanders van allerlei pluimage (kak tot zak en van meuk tot leuk ) van zeer nabij meemaken.
Nu zat de stemming er toch al niet zo in, Wim moet z’n terrein waar hij al ettelijke jaren zit binnen 2 maanden ontruimen voor de aanleg van een spoorlijn en krijgt geen enkele vergoeding voor alles wat hij daar heeft opgebouwd, maar deze domper was duidelijk weer een extra nageltje aan z’n doodskist.
Een lek bandje, een extra grote vetspuit, een kiloblik met doorsmeervet en een aanvullend “in line” brandstoffilter rijker konden we inderdaad op dinsdagochtend onze klaarliggende visa voor Kenia ophalen en richting “de ultieme beproeving voor mens en machine” gaan. Hell road tussen grens dorpje Moyale en Isiolo in Kenia.
Alsof er tegen je wordt samengespannen is de aanloop liefelijk. Een mooie weg, overal nog grote (100+) kamelenkuddes tussen de koeien-, bokken- ,geiten- en schapenkuddes die onaangekondigd de weg oversteken en je vol in de ankers doen gaan, brengt je uiteindelijk in Awassa. Een stevig stadje aan (weer) een groot meer dat vol moet zitten met hippo’s. -geen één gezien- maar wel een boom met enige tientallen maraboes naast ons hotel.
Na bij de ene viseettent de voorraad te hebben uitgeput de tweede bezocht en ook die “ontvist”. Deze eenzijdige maar zeer smaakvolle eiwitrijke hap werd volgens het spreekwoord begeleid door ruim voldoende vocht om ons verblijf in ‘t “Circle of Life hotel” te overleven.
Het is duidelijk aan z’n uiterste houdbaarheidsdatum toe en behoefte een wedergeboorte.

Het landschap verandert langzaam en vertoont zo zoetjes aan het stereotype beeld van de Afrikaanse steppen. Nog geen “beest” gezien op een verdwaalde groep bavianen na.
Moyale heeft een Ethiopisch en Keniaans deel met een extreem groot verschil in sfeer en faciliteiten. De Keniaanse kant kan wel een oppeppertje gebruiken en de twee gespotte “hotels” hier (we wilden per se ‘s middags nog de grens over om de volgende dag sneldoor te kunnen rijden) beloven aan de buitenkant al zo weinig comfort dat we graag een regelneeffie volgen die ons op het terrein van een “kennis” kan laten overnachten. De eerst bezochte KWF (Kenia Wildlife Foundation) camp-site vonden we zwaar overprijsd met $ 15,- p/p voor wat die bood maar ook regelneeffie ging uiteindelijk toch ook met een pot van € 16,50 naar huis. Bingo. (we waren moe) Na de standaard “exquise noodmaaltijd” een mengsel van tonijn, witte bonen in tomatensaus, fijngesnipperde uitjes en verse tomaten, voorafgegaan door een heerlijk Aziatisch noodlesoepje weer zalig “fris” geslapen.
The Dutch devils, driving ToyToy, are ready for Hell Road.

Dat hebben we geweten ook. Wat een ellende is dat. Volgens kenners van de omgeving is dit stukje van zo’n 400km een van de slechtste, zo niet de slechtste weg in Afrika.
Grove losse keien en rotsbloken, diepe sporen, los zand, banddiepe “potholes”, het is er allemaal en allemaal is het erger dan wat je ooit gezien hebt. De auto en ook wij rammelen alsof we in een blender zitten. Alles, schudt en knalt door de auto heen en zoekt, en vind een eigen weg. Bovendien is er die alles verstikkende stofzooi. Het is overal en kruipt overal in. Toy krijgt het aardig voor haar kiezen en na verloop van tijd (ongeveer halverwege) blijkt haar stuurbekrachtiging ons in de steek te hebben gelaten. Een blik in haar ingewanden en de schrikt slaat ons om het hart. Twee van de 4 radiateur ophangbevestigingspunten zijn compleet los (afgescheurde originele lasplekken) waardoor de radiateur zo’n 15 cm naar beneden is geknald en daar de slangen van de power steering heeft doorgeschuurd.
Voorzichtig stuiterend een paar kilometers teruggereden naar een stukje langs de weg waar wat mensen woonden. Nee er was geen lasmogelijkheid in het dorp wel 40 km verder terug.
Dus met wat “noodmaatregelen” voor de radiateur (Den is sterk genoeg om zonder “power-steering” te sturen) met een slakkengangetje teruggesukkeld. Kregen we voor de laatste 15km een militair mee die ik op schoot moest nemen. Pff, beetje heavy, het was geen charmante Milva jammer genoeg.
De locale lasser van hekwerk en fietsframes wilde ons wel uit de problemen lassen en verbond prompt ons verenpakket, via een direct vast-gelaste minpool, met de aarde.
Het alarmsysteem ging uiteraard spontaan af en het kostte ons enige moeite om alles te resetten. Na een stukje acceptabel laswerk, ontwikkelingssamenwerking voor praktisch onderwijs redelijk waardig, toch even een onbeheerste beweging en de volledig geaarde auto ontlaadde zich, via een per ongeluk aangetikt plekje, op de radiateur. LEK !
Kijk en dat is andere koek, een koperlegering die of gesoldeerd of met gas gelast moet worden! De al om vertegenwoordigde vertegenwoordigers van de kerkgenootschappen hadden ook hier een “local branch” met ziekenhuisje en “maintenance manager” die ons wel uit de problemen kon helpen, Na een uurtje handjes schudden, how are you enz. verder kon ik m’n militaire mannelijk buddy weer op schoot nemen en reden we, min of meer gerepareerd, het eerder afgelegde circuit weer terug. Zelfs zonder “Tiger balsem” hield Den onze Toy op de weg want de power steering deed het nog steeds niet.
Met vallen en opstaan, rijden alsof je eieren vervoerd ( en dat ook nog eens in die “botte schedel” van Dennis “alive” houden) naar Marsabit gereden. JayJay Hotel bood dat wat we zochten. Acceptabele accommodatie, iets te eten en een DOUCHE !!! Elke dag een kleine controle is een must zo bleek wel want de radiateur ophangingen waren ondanks ontwikkelingssamenwerkingslascursussen (scrable?) toch weer losgetrild.
Pauze !!.... Nieuwe olie/vetkering linker voorwiel, diverse ophangpunten bij- op en aangelast en last but not least de power steering hersteld met de “onderdelen” van de Blue Nile Sailing Club in Khartoum.die daar waren gescoord.
Knallend, rammelend, beukend, denderend verder naar Isiolo. De scheiding tussen gravel en tarmac moest vastgelegd worden. Een mooi moment!! Toy werd afgezet en…… startte niet meer !! Volkomen helemaal elektrisch dood ! Handig als we zijn is dit toch even en stapje te ver. Er hangen meer draden onder de motorkap dan op een kantkloskussen en al puzzelend komen we een loshangende rode draad tegen Of dit ‘De Rode Draad” is weten we niet maar een verbinding met …. de pluspool van het 24Volt systeem veroorzaakt geen rookwolkjes maar twinkeltjes in Dens’ ogen … Toy is Alive again.

Een mens kan door eenvoudige dingen gelukkig worden. Asfalt bijvoorbeeld.
Rustig naar Isiolo gereden en in een even iets duurder hotel onze wonden gaan likken. De grootste viezigheid weggewassen van lijf en leden, schone kleren aan en alle het vuile spul (en dat was echt heel smerig) laten wassen. Het kost een paar centen maar dan heb je ook wat.
Ook ons landcruisertje kon nog wel een beetje onderhoud gebruiken, weer de radiateur laten lassen, de losgeraakte treeplank, de ophanging van de motorkap en een chassisverbindingspijp kregen een gelijksoortige behandeling. Na het uitbesteden van een complete in- en uitwendige reiniging bij een locale car-wash waren we alle drie weer strijd bereid voor de volgende uitdagingen.

Nairobi is met enige fantasie een samenstelling van “naaien” en “robbery” dus hebben we maar besloten dit links te laten liggen (op wat boodschappen in een echt warenhuis na) en direct door te stoten naar Malindi aan de kust. Onderweg leek een KWF campsite de enige optie om te overnachten maar ook hier was de prijs $15 pp en dat is echt geen kattenpis voor wat er geboden wordt. Niets !! We willen best de economie in de door ons bereisde landen stimuleren maar dit is niet reëel meer. Recht tegenover de ingang van het KWF staat “Hunters Lodge”, een prachtig complex met grasvelden, vijvers, bar, restaurant, apen en maraboes en diverse kamers.
Hier mochten we Toy op het grasveld stallen, zelf overnachten en gebruik maken van de sanitaire faciliteiten in een kamer vlak bij onze kampplek voor het luttele bedrag van 12 euro’s. De bieren waren groot, gul en koud en de bestelde maaltijd meer dan vullend. Daar kon KWF niet aan tippen.
Malindi, tweeëndertig jaar geleden was ik hier al eens en heb daar mooie herinneringen aan. Wilde wel eens kijken hoe het er nu mee stond. Het kleine plaatsje met één of twee hotels is een klein stadje met ruime faciliteiten geworden wat niet meer terug te herkennen is. Het vinden van een betaalbare overnachtingsmogelijkheid kostte even wat moeite maar uiteindelijk zo’n 20km buiten het stadje vinden we “Barefoot Beachcamp” Aan het strand, aardige eigenaar, dus ideaal om even te relaxen. ’s Avonds wat gepraat en geborreld met de eigenaar en om 12.00 uur ’s nachts met Den een stevige toast uitgebracht op m’n zoveelste verjaardag. De volgende dag moest een zwempartij de ergste mistflarden verdrijven en een middagtukkie van een paar uur deed de rest.,
Laat op de dag vertrokken en bij de KWF een entreekaart gekocht voor Tsavo East Wildlifereserve. De lieve som van $ 65,- pp voor 24 uur werd in rekening gebracht maar Kenia bezoeken en niet een beetje safari rijden kan eigenlijk niet. Even fourageren in Malindi (echte Zuid-Afrikaanse “Boerewors”) Kamp gemaakt op een Eco-campsite, “wors”. op de grillplaat, biertje erbij en we waren bijna weer bijgekomen van de “night before”.

Tsavo was mooi, zeker het stuk langs de rivier, met uiteraard vele nijlpaarden en wat krokodillen maar sommige wegen waren beroerd!!! Ons GPS systeem knalde uit z’n houder en veroorzaakte een ster precies in het midden van de voorruit, uitlopend tot in alle raamhoeken. Niet echt iets om je gelukkig te maken. Na ons enige tijd te hebben vergapen aan een paar flinke olifantenkuddes (met vele kleintjes) het park verlaten richting de grens van Kenia en Tanzania.
Waar in de Europese Unie elke crimineel of ander halve zool, ’s nachts de binnengrenzen fluitend kan passeren is deze grensovergang -Taveta- gewoon ’s nachts gesloten tot “ongeveer 8 of 9 uur morgen ochtend”. Een campsite of lodge vinden zat er niet meer in en de lokale hotels beloofden van buiten al wat we van binnen niet wilden meemaken. Het lokale politiebureau had een vrij grote parkeerplaats, een babbeltje met oom agent, de station master en uiteindelijk de deputy of de commanding station officer zorgden ervoor dat we uiteindelijk gratis achter het politiebureau konden overnachten in ons rode monster. ’s Morgens kregen we nog net niet koffie op bed van de hoogste baas maar die kwam wel informeren of een rustige nachtrust hadden gehad. Het avondeten in een lokaal restaurantje (vage maar lekkere vleeshap en een grote vis voor Den) werd ‘s morgens gevolgd door een even vage hoeveelheid gebakken eieren met wat vocht dat voor koffie en thee moest doorgaan. We konden er weer helemaal tegen aan.
Tanzania is anders. Hoe, is moeilijk te zeggen maar ontegenzeggelijk anders. Den mocht dat vrij snel na de grens aan den lijve ondervinden toen hij een, met 10 km per uur omhoog kruipende vrachtwagen inhaalde en daarbij de dubbele ononderbroken streep even over het hoofd zag. Bekeuring !! en babbels over de voorruit die we moeten of hadden moeten meldden bij de Police Traffic Officer. Veel uitleg en wat geflikflooi met de vrouwelijke politie beambte maakte dat we er van af kwamen met één boete van Tshil. 30000 = € 15,- Na dit incidentje zijn we nog een flink aantal keren stilgezet door de politie die van alles wilde controleren en meestal aanmerkingen maakten over de voorruit. In Moshi hebben we bij de lokale Toyota dealer een prijsopgave gevraagd voor een nieuwe voorruit. Met een bedrag van € 250 vonden we dat overkomelijk, toen echter de definitieve opgave gepresenteerd werd (bijna het dubbele), hebben we direct alles wat we uitgepakt hadden (de reparatie zou 2 dagen duren) direct weer ingepakt. We nemen de gok en kijken hoe ver we komen. Het is moeilijk te zeggen of het door de frequente politiecontroles, de stuggere mensen, de waanzinnige bedragen voor entree voor de Serangetti, Kilimanjaro of Nogorongoro komt maar Tanzania was voor ons “not te place to be”. Heel rustig, heel beheerst en voor mij dus heerlijk relaxed heeft Den ons dan ook binnen 2 à 3 dagen door Tanzania geloodst. Wie zegt dat frequente controles en extreem hoge pakkans het verkeersbeeld niet rustiger maakt??? Als elk “petje in een Golfje” op de Bergweg in Rotterdam 3 of 4x wordt aangehouden wegens te harde muziek, te hard rijden, door rood rijden of welke andere overtreding dan ook is het zo over met die onzin. Wetten die je maakt moet je (trachten te) handhaven of schrappen.
Maar goed, na een enigszins beschamende luxe overnachting op ….. waar we ons te buiten gingen aan een perfect 3 à 4 gangen menu geserveerd bij kaarslicht, met houtskoolkacheltjes naast je tafel en uitleg over elke gang zijn we nu in Malawi. De grens was een makkie, geen gezeur en wachten, wachten wachten maar gewoon 1e kantoortje stempeltje, 2e kantoortje stempeltje en niet zoals je zou verwachten 3e kantoortje betalen en dan pas stempeltje….nee stempeltje, niets betalen en Welcome to Malawi….Een goed begin


(wordt vervolgd)