17. African Queen

Moremi en Chobe, twee namen die ik (we) voorlopig niet zal (zullen) vergeten, niet alleen embryonaal startpunt maar ook hoogtepunt, ijkpunt, referentiepunt of welk punt dan ook van deze reis. Misschien niet voor iedereen, die een vergelijkbare reis maakt of gaat maken, maar wel voor ons, die 3 of 4 jaar geleden hier elkaar “stevig tegen kwamen” en samen achteraf voelden dat hier de kiem gelegd was voor dit avontuur.
Als ik het zo teruglees klinkt het wat zweverig maar het was en is echt waar; zonder die eerdere ervaring zouden we waarschijnlijk nooit een dusdanig sterke drang hebben gevoeld om dit “varkentje toch even te wassen”.
Gewassen is ze, maar stoffig waren we ook. En niet zo’n klein beetje. Het “vacuüm” achter de auto zorgt er namelijk voor dat door elke spleet, scheur, gleufje, gaatje, porie een constante stroom van fijn en minder fijn stof elk hoekje of gaatje van de auto binnenkomt, overal in kruipt en alles bedekt. Een droge witte laag die bestand is tegen elk “duizend dingen doekje” wat Sorbo maar kan bedenken. Sterker nog je oren hebben na 2 of 3 douchebeurten nog genoeg stof in de gehoorgang om pinknagels vol “drap” te produceren.

Victoria Falls is het nieuwe doel maar eerst moet er in Kasane even op adem gekomen en opgefrist worden. Bij een lodge-campsite, ons aangeraden door een vriendelijke Zwitser in Zambia-Lusaka, blijkt dit meer dan uitvoerbaar. Per site een persoonlijk toilet- en doucheblokje, met eigen gestookte houtboiler, die ’s avonds en ’s morgens door onze locale “aide de camp” werd voorzien van nieuwe houtblokken. “Hot enough boss?”.Een waterplaats “voor de deur” die een meer dan fantastisch uitzicht bood op groepen olifanten die op enkele meters afstand even kwamen “bijtanken” en hun jonkies in het pierenbadje lieten spelen en poedelen. Het kon niet op.

Victoria Falls liggen op de grens van Zambia en Zimbabwe, we zaten in Botswana, dus is de Kasangula-ferry de oplossing. 3 jaar geleden een gekkenhuis van op je af sprintende mannetjes die allemaal plotseling je vriend waren, maar nu aan de Botswaanse kant de rust zelve, vriendelijke politie/militairen, alleszins in voor een praatje en geen enkele regelneef die er een potje van maakt. Ook de ferry oprijden gaat nu soepel en niet via vage houten blokken, en slappen matten met het risico van een wieltje in het water. De “African Progress” komt in vele verschijningvormen zo blijkt.

Zambia daar in tegen probeert nog steeds dat uit het toeristje te persen wat er mogelijkerwijs in zit. Verzekering afsluiten in kantoortje één, road-tax in kantoortje twee betalen, carbon-tax aan loketje drie voldoen en niet te vergeten de visa afrekenen bij balie vier. Kortom de kwatcha (lokale munt) en de dollars (de internationale glimlach) lopen je zakken uit als water uit een kraan. Toch is het alleszins het geld en de moeite waard

Waterfront Lodge aan de oever van de Zambesi biedt alles waar we behoefte aan hebben. Camp-site op gras (geen zand of stof) douche met grote warme straal en een terras/bar aan de oever met redelijk voedsel. Zwembadjes, souvenirshoppie, apen die je tent kunnen plunderen, een regelneefreisbureautje om te bungie-jumpen, ab te seilen, wild water te raften, para te gliden of te sailen, of welke adventure u ook maar kunt bedenken, het wordt geleverd.
Onze keus viel of was al gevallen op een rondje Micro-light over “The Falls” en een triple combi pakket Swing, Slide en Jump voor Lea vanaf de brug tussen Zambia en Zimbabwe over de Zambesi en zeker niet te vergeten de booth-cruise. Een 2 à 3 uur durende “boot-safari” langs de oevers van de Zambesi, stroom opwaarts van de watervallen, met een Free Bar and Barbecue aan boord. We waren in totaal met zo’n acht man/vrouw en dat is een overzichtelijk en redelijk bescheiden gezelschap om de in alle kleuren rood ondergaande zon in de rivier te zien zakken, een Gin-Tonic of cognacje in de hand, een hippo die met een diepe bas stem de avondklok luidt en een lekker hapje van de braai. Je voelt je heerlijk, maar kan het nog decadenter??? Slechts het tropenpak en de juffrouw in het rieten rokje uit de 50tiger jaren film ontbreken. We genoten en ik betrapte me erop, na het zoveelste drankje, dat ik toch stiekem rond gluurde of ik niet ergens een spoor kon ontwaren van de “African Queen”, Humphrey Bogard of Katharina Hepburn..

Microlight flights zijn sterk weer afhankelijk. De “slots” die Den en Lea hadden geboekt waren voor 07.00 uur in de ochtend dus half zeven present. Wake-up om 06.00 uur. Dat is dan noodzakelijk maar wel knap vroeg en koud. De enthousiaste verhalen toen ze terug kwamen, na een vlucht van 15 minuten over de Vic Falls, compenseerden veel en spraken boekdelen. Fantastische waterpartijen, een goed zichtbare waterval (niet te veel stuifwater) en een grandioos uitzicht over allerlei “beessies” Lea kwam bijna woorden tekort (en daar heeft ze zelden last van) Den deed het wat rustiger aan, of dat nu kwam omdat hij de avond ervoor het wat later had gemaakt of omdat hij er al eens eerder was kan niet gezegd worden maar het bleef ook voor hem een pracht ervaring. Na een paar uurtjes luieren en leuteren op de campsite moest ’smiddags Lea’s adrenalinegehalte opgekrikt worden. Waarom was ons allemaal een beetje onduidelijk want ze is meestal een nogal “enthousiast” typje. Echter als eerste stond een slide over de canyon van de Zambesi op het programma. In een soort baby-harnasje aangehaakt aan een katrol dat over een kabel dwars over een de Zambesi rijdt. Je ziet het wel eens in Nederland in een speeltuin maar hier is het het serieuze werk. De extremen zoals langste en hoogste zijn van toepassing en voordat je er echt erg in had verdween Lea, uiteraard babbelend en kwekkend met een gilletje de vrije ruimte in en werd al snel heel erg klein tegen de achtergrond van de wanden van de canyon. Niet alleen het adrenaline gehalte van Lea kreeg een boost ook wij (de angsthazen) hadden last van, door empathies meeleven opgeroepen, knikkende knieën en trillende handjes. De volgende trill, de bungie-jump van 111 meter past precies bij Lea en Dennis gelet op de getallen. Weer een ander harnasje aan, schuifelend naar de rand van het platform (met de voet van de instructeur achter de hielen om te voorkomen dat je achteruit stapt) de armen wijd en hoeps met een klein beetje hulp in de rug zeilt Lea, head first, 111 meter naar beneden in de richting van het kolkende water wat net nog een woeste waterval van honderden meters breed vormde. Ze verdwijnt onder de brug uit beeld, veert op aan het koord en komt weer in beeld. Een klein vrouwtje met een groot hart. Dat is wel duidelijk als je dat kleine lijfje ziet bungelen aan een touwtje, honderd meter onder je boven bruisend en kokend water. Wat rest is de BigSwing. De laatste van het trio. Uiteraard weer een ander harnasje, lekker strak aangetrokken, en dan met een zogenaamde “bunny-hup”, feet first, over het randje. Doordat het koord nu niet recht boven de springer vast zit maar een eind verderop aan een kabel over de canyon, wordt de springer in een grote verende slingerbeweging gebracht. Doodeng om te zien en waarschijnlijk nog erger om mee te maken. Wij aan de kant deden het in ieder geval bijna in onze broekjes of wendde de blik even af. Fijn dat je je af en toe kon verschuilen achter de lens van een camera want daarmee schep je toch een beetje afstand en dat was echt nodig als je iets wat je lief is zomaar in het diepe ziet verdwijnen. Het moet gezegd, er zit veel waarheid in het gezegde….”Een grote mond is nog geen bewijs van een groot verstand”….want welk weldenkend mens doet zichzelf zoveel ellende aan? An African Queen?

(wordt vervolgd)