14. Grensgevallen

Na ons uitstapje door het land wat door iedereen wordt afgeraden als toeristische bestemming maar door ons als meer dan prettig werd ervaren van wegen de vriendelijke mensen, de redelijk tot goed functionerende infrastructuur en zeker ook de ATM’s met “harde” Amerikaanse Dollars die onze pecuniaire bloedarmoede (op dit punt) een heerlijke infuus bezorgden, richting grens met Zuid-Afrika. Zimbabwe in was geen probleem, maar God wat vonden ze ons geweldig. Ze probeerden op elke mogelijke manier ons zo lang mogelijk vast te houden. Gigantische rijen (netjes gedisciplineerd) wachtende mensen die geduldig met ons een uurtje of twee in de rij stonden om de redelijk efficiënte Zimbabwaanse “U-wilt-vertrekken-papierwinkel” te doorlopen. Alles gaat zoals het hoort te gaan, maar kost tijd, tijd die je zou hebben kunnen bekorten door een dollartje of 80 pp te overhandigen aan een mannetje die je dan langs de rij en de portier zou hebben geloodst. Het was het ons niet waard.
Hoera geregeld, alleen na een kilometertje of twee door niemandsland met Toy te hebben gereden een nieuwe (nog langere) rij. Zuid-Afrika in! Goed, we hadden enige voorsprong op de lopers over de 2 km niemandsland, maar ook hier gold de wet van de remmende voorsprong want al wonnen we het van de “lopers” we moesten aansluiten achter de “early-birds” en daar waren er veel, heel veel van.
Bovendien, had Zuid-Afrika niet geprobeerd het werkelozen-probleem aan te pakken door veel mensen bij de grens aan het werk te zetten. Slechts twee, zeer ongemotiveerde, ambtenaren stempelden lusteloos paspoortje na paspoortje af in een tenenkrommend laag tempo. Maar, zoals in één van m’n eerdere stukjes beschreven, is wachten een state of mind, en na 2 maandjes in Afrika konden we dit probleemloos en met enige humor best aan. Inmiddels had ToyToy ons een nieuwe uitdaging voorgeschoteld want zo hoor je toch volgens het moderne jargon een probleem te definiëren? Een gebroken schokbreker rechts voor en een gebroken 1e bladveer van het extra verstevigde verenpakket. Jaja het is een belastend tochtje zo’n noord-zuid reisje langs de oostkust van Afrika.
Gelukkig ligt vlak over de grens het Zuid-Afrikaanse stadje Mesina wat voor veel Zimbabwanen de rol van Baarle-Nassau/Hertog vervuld. (vandaar de lange rijen aan de grens). Een shop die ons echt helemaal probleemloos en direct en over de toonbank, kon helpen aan 2 nieuwe schokbrekers (verleng en verzwaard Safari-model) en ook nog eens aan 2 complete 7-laags bladverenpakketten voor de voorzijde was sneller gevonden dan in Nederland. We werden wel aangeraden er 2 tegelijk te vervangen omdat anders de auto scheef zou hebben gereden daar wij waren uitgerust met verenpakketten met 8 bladen. Een lokale Kwik-fit was bereid de door ons aangeschafte ijzerwaren tegen arbeidsloonkosten te vervangen wat zowel zij als wij uiteindelijk een beetje “betreurden”. Wij, wijs geworden, hadden om een prijs idee gevraagd en zij hadden gedacht de montage in een uurtje te kunnen klaren. Uiteindelijk duurde het 4 à 5 uur en was de klus pas na sluitingstijd geklaard en kwamen we tot een prijscompromis van globaal zo’n 100 euro. In uurloon gezien een koopje.
Net na het donker bij Lucy’s Impala Lodge een rondaveltje (rond Afrikaans hutje) kunnen regelen. TV-tje, douche enz. Een goede nachtrust was dus min of meer verzekerd en……we hadden de 1e Spurs van deze vakantiereis gespot!!!! Voor hen die onwetend zijn (op dit gebied), een keten van steakshouses met de malste, sappigste, 500gr of groter, “lazy aged” steaks. Ze zitten door heel zuidelijk Afrika, bieden constante perfecte kwaliteit voor prijzen waarvoor je in Nederland nauwelijks een klein karbonaadje op je bord krijgt.

Waar we voor de voorgaande landen een zogenaamde “yellow card”, nodig hadden – vergelijkbaar met onze groene kaart – werd er aan de grens met South Africa nergens naar gevraagd. Wij dus zelf nog maar eventjes terug gereden naar de grens, babbeltjes met politie en andere bobo’s maakte ons duidelijk dat het niet een gangbare procedure is. Sterker nog we konden helemaal niets regelen en besloten maar uiterst defensief en voorzichtig onze tocht te vervolgen richting Jo-burg.en verder.
Onze Lonely Planet was 2 jaar oud en in de tussentijd was de beoogde backpackers voor onze eerste nacht in Jo-burg verkocht en omgetoverd tot luxe family house. In de schemering vertelde de nieuwe eigenaresse ons dat ze nergens in de omgeving accomodation wist. Op de TomTom, in m’n telefoon, in het donker door Johannesburg, op weg naar een ander adres. Diamond Diggers. Dat had best nog enige voeten in de aarde want 30km rijden in het donker door Johannesburg behoort niet echt tot onze favoriete nachtelijke uitstapjes maar uiteindelijk kwamen we meer dan goed terecht zodat we regelden dat dit de 1e en 2e nacht opvangplek zou worden voor “de meiden” als ze aankwamen.
Waren De Klerk en Verwoerd namen die voor mij iets betekende, Den had er weinig mee. Een goede reden dus om hem mee te nemen, te slepen, te sleuren naar het “Apartheidsmuseum”. Ik krijg niet vaak gelijk van hem maar op dit punt was hij het met me eens, erg indrukwekkend en informatief. Achtergrond, opkomst en destijdse dagelijkse realiteit van het apartheidregime worden er op heldere en beschaafde wijze getoond waarbij de prominente rol van Nelson Mandela in het hele proces van afschaffing nauwkeurig wordt belicht. Wat een gigant is die man !! De wijsheid waarmee hij het land bijeen heeft gehouden en niet ten onder heeft laten gaan in een bloedvergietende interne wit/zwarte moord en doodslag party is bijna ongelooflijk.

1949 was een redelijk wijnjaar, een prachtig jaar om geboren in te worden (ik ben ervaringsdeskundige) en het jaar waarin de “echte Afrikaners” het eerbetoon voor hun voorvaderen onthulden. Het in Art Decostijl opgetrokken “Voorttrekkers” monument. Een massief plomp brok steen (45m hoog) in het midden van een op een muur gebeeldhouwde kraal van ossenwagens.
Al was ik er al eens geweest, ik vond het opnieuw wel weer wat terwijl Dennis moeite moest doen om niet gillend weg te lopen. Toch wordt in het monument/gebouw een duidelijk en verhelderend beeld geschetst van de “Grote Trek”. Diaporama’s, gebruiksvoorwerpen en vage foto’s geven de geschiedenis weer die leidde tot ondermeer Oranje Vrijstaat. Al heerst er een sfeertje die tot fluisteren noopt, in je hoofd komen toch flarden van jeugdliedjes boven drijven “Rij maar an ossewa, rij maar an” en “die Sarie Mareis is so ver van mijn hart” roepen vage herinneringen op.

Omdat een bezoekje aan ’t Krugerpark niet in de tijdsplanning met de dames zou passen besloten we een verkennend bezoekje aan een meer op de voorgenomen route liggend Wild Life Reserve te brengen, Pilanusberg. Een goede keus want dit bleek een uitstekende plek om, via een mooie en rustige opbouw, enige beessies te bekijken vanuit een relatief bijzonder comfortabele camp-site. Hertjes rond de tent en apen die op iets te pikken loerden als je lag te slapen. Mooie routes en niet te vergeten zeer goed betaalbaar na de exorbitante bedragen die er in Kenia en Tanzania worden gevraagd. En ook hier staan de olifanten in de weg, lopen de giraffen over de weg en maken de hippo’s geluiden die doen denken aan een bejaardentehuis na een maaltijd bruine bonen.

Een auto huren die een beetje met onze Landcruiser mee zou kunnen had nog enige voeten in de aarde. Waren we eerst alle verhuurbedrijven op het Int.vliegveld van Jo-burg afgelopen en overal nul op het rekwest ontvangen (de moed zonk ons al in de schoenen) uiteindelijk bleek internet en boeken alsof je dat vanuit Nederland deed, de oplossing. Bij hetzelfde bedrijf waar ze ons eerst verzekerden dat ze geen 4WD ter beschikking hadden voor de komende paar weken stond op de afgesproken dag een 35000km jonge Daihatsu Terios met nieuwe banden klaar.
We waren klaar voor de verdere actie, zeker toen we nog wat prettige aanvullende snuisteren hadden aangeschaft zoals o.a. 2 extra stoelen, een joekel van een BBQ-rooster en een superfel LED lampje om “the big five” in het licht te kunnen zetten mochten ze zich in de schemer of de nacht aan ons presenteren.
Pilanusberg bleek een uitstekende keus, want na aankomst van de dames, een dagje shoppen in Jo-burg (“witte mall” en daags later :”zwart downtown”) een 2e bezoek aan het apartheidsmuseum, het inpakken van de auto’s enz. enz. waren we wel toe aan rustig en serieus beessies kijken.
De eerste giraffen, grote en kleine hertachtigen, olifanten en fantjes, de oeees en aahs waren niet van de lucht. Top was een baby rhino en een onduidelijke hoop nijlpaarden die een beetje aan het matten waren en af en toe een kleintje als speelballetje heen en weer hapten. Zielig maar wel leuke actieve dieren.

(wordt vervolgd)