8. Wachten

Wachten is een lichamelijke en geestelijke toestand die varieert van alert zijn, opletten, in de gaten houden tot….. de tijd voorbij laten glijden tot het moment dat er iets gebeurt. De daarmee samenhangende lichamelijke reacties kunnen het volledige spectrum van nauwelijks controleerbare stress, hartkloppingen, tremoren en broekplassen doorlopen tot het eindstadium van de volledige amorfe apathie. We hebben inmiddels enige ervaring.
Alexandrië is een heerlijk stad. Mediterraan in z’n uitstraling, een brede boulevard, omzoomd met palmen, majestueuze gebouwen, een prachtige baai en een heerlijk koel windje, maar ook puur Egyptisch met luid toeterende taxi’s, dikke Mercedessen, ezelkarren en altijd dat pracht fort op de achtergrond op de plek waar ooit de Pharos van Alexandrië stond.
Daar brengen Dennis en ik nu onze uren,nee dagen door tot het moment dat Grimaldi Lines zich aan z’n fixed schedule houdt.
Nee, Nee, Nee ik weet het, het is me fijntjes onder de neus gewreven door een kenner op dit gebied die meldde dat:
Quote: Helaas varen de schepen in lijnvaart niet volgens het spoorboekje, schepen kunnen om diverse redenen vertragen zoals, congestie in voorgaande havens, slecht weer, operationele problemen etc. Vandaar dat de rederijen ook spreken van ETS = expected time of sailing en ETA expected time of arrival: unquote
Volledig en alle begrip voor, maar toch als je je schema’s zo strak opstelt dat er geen ruimte is voor welke tegenslag dan ook, dan ga je uit van een perfecte wereld zonder tegenslagen en what so ever. Als je dan Grimaldi Lines heet en je op een aantal fronten meer dan nadrukkelijk manifesteert (zoals eigenaar van eigen havenfaciliteiten, grootste/enige dit of dat, freight cruises e.d.) dan blijft het mijns inziens een gemiste kans om zich NIET te profileren op betrouwbaarheid en accuratesse. Ooit sprak men over “Accuratesse c’est la politesse des rois”. Als de Grimaldis van de “Lines” eens naar de Grimaldis van “Monaco” keken zouden er nog wel eens beeldvormingvoordeeltjes gehaald kunnen worden.
Gelukkig houden de mensen van Broekman zich wel aan hun afspraken en konden we op zaterdagochtend 26 mei terecht bij Marina Shipping Services Alexandië om de 1e stappen te zetten om ToyToy papiertechnisch op Afrikaanse bodem te laten rondrijden. Een zogenaamde “ExpressClearance” was afgegeven en na een halfuurtje volledig genegeerd aan een balie te hebben gestaan werd ons uiteindelijk quick en vlot wat gegevens gevraagd, een handtekeningetje hier en daar, een kopietje en hup naar buiten, …. morgen rond een uur of negen weer terug komen.
Wij weer touristje in Alexandrië spelen, dus op naar de bibliotheek van Alexandrië. Met gigantisch veel nationale en internationalen middelen neergezet om te trachten het verloren gegane culturele en wetenschappelijke erfgoed van generaties opnieuw te verzamelen, te catalogiseren en toegankelijk te maken. Aan de gebouwen en faciliteiten zal het zeker niet liggen want die zijn fantastisch, indrukwekkend en onbegrijpelijk voor een land waar het op veel andere punten zo gigantische puinhoop en vuilnisbelt is.
De volgende dag naar de haven, vele kerels in mooie witte pakken die je van kantoortje naar kantoortje sturen en die je na uiteindelijk 4 x 4 kopietjes van van alles en nog wat melden dat je ’s middags om 1 uur moet terugkomen.
Weer touristje spelen en (uit verveling?) wat eten. ’s Middags terug. Na een paar postzegels te hebben gekocht (voor weer een formuliertje) werd Den een geplastificeerd vodje verstrekt waarmee hij door hek 1 mocht en ik werd verwezen naar hek 2 om daar met m’n paspoort naar binnen te gaan. Nee dus, only for owners, dus bij het hek kon ik als een bejaarde mannelijke Lily Marlene staan wachten tot Den met ToyToy aan de poort verschijnt.
De hoop hierop houd je enige tijd “overeind” maar als zelfs de poortwachters medelijden krijgen en je thee en een stoel aanbieden duurt e.e.a. toch wel erg lang in ieders ogen zo lijkt het. Gelukkig komt dan het verlossende tikje op je schouder, Den was terug nier met de auto maar met een stapel papieren en de mededeling dat a: hij morgen weer moest terug komen en b: de auto compleet, maar dan ook helemaal compleet overhoop en gedeeltelijk leeg gehaald was. De vloer laag bezaaid met allerlei kleine snuisterijen die de heren douaniers/dieven niet de moeite waard hadden gevonden. Toch mocht Den niet de auto in om het één en ander te bekijken en deze werd weer afgesloten. Omdat ik niet nog een dag voor de poort wilde staan in overleg besloten dat Den de volgende dag alleen de auto zou gaan ophalen. Om negen uur was hij weer present en uiteindelijk om ongeveer drie uur reed hij voor bij ons hotel. Vele illusies en nog meer Egyptisch Ponden armer en een flink stapeltje papieren, een joekel van een brandblusser en vele intense frustraties rijker. Kort en goed, zijn we aan bijkomende “kosten” op het terrein bij de 38 kantoortjes die bezocht zijn nog eens zo’n 2000 EP (ongeveer € 250,-) kwijt. Tel daarbij het gestolene op, zoals al ’t voedsel, (zelfs een paar blikken ham konden ze niet laten staan, deze misselijke Islamieten, dat Allah zo mag straffen) alle kruiden, alle pannen, peper en zout, medicijnen, Rennies, verrekijkers, portable HD-imagetank, diverse laders en oplaadbare batterijen, alle reserve schroefjes, moertjes boutjes, lijm popnagels enz. enz. enz. dan mag het duidelijk zijn dat we een aardige schadepost hadden geleden. Een geluk bij dit ongeluk was wel dat ze niet overal bij konden omdat 2 loodzware reserve wielen hen de weg naar nog groter buit belemmerden.
Aangifte doen e.d. is geen optie, want deze diefachtige douaniers zitten op een haventerrein waar je niet 1,2,3 inkomt. De gemiddelde Egyptische politieman spreek geen woord Engels, de bureaucratie is gigantisch en we hadden al zo lang gewacht dat we daar niet nog eens 2 of meer dagen aan wilden besteden. De auto dan ook maar min of meer “op- ingeruimd”, het verlies maar genomen en de volgende ochtend gepland als 1e reisdag.


Wordt vervolgd.