18. Schwarz und Weiss

Op de meest vreemde plekken ter wereld kom je Nederlanders tegen en vaak zijn dat dan plaatsen die net even wat verder op liggen of een klauterpartij behoeven, aan het eind van een lange doodlopende weg of anderszins zich net iets buiten het gangbare “middle of the road” toeristische traject bevinden. Nu klinkt Victoria Falls een beetje exotisch maar dat is het allerminst. Sinds dhr Livingstone, na een zware en moeizame tocht, als eerste westerling, deze gigantische watermassa’s aanschouwde is er veel, heel veel veranderd in deze kontreien. Zoveel zelfs dat het bij de watervallen liggende plaatsje vernoemd is naar de beroemde ontdekkingsreiziger. Al kan je nog niet echt spreken van massatoerisme er komt best wel veel volk de Vic Falls bekijken. Georganiseerde overlandtrucks met 10 tot 20 man aan boord zijn vaste prik, evenals kapitaalkrachtige dagjesmensen die een “tour” boeken vanuit “waar-dan-ook” maar ook echte packpackers en echte overlanders zie je nog een overvloed.
Het is dan ook niet niks een waterval met een breedte van zo’n 1700 meter en een grootste hoogte van 128 meter. Daarmee is ze niet de breedste en ook niet de hoogste maar de totale watermuur (hoogte x breedte) is dat wel met zijn 500 miljoen liter water per minuut.

Bungee jumpen , micro-light vliegen enz. mag dan wel fantastische ervaringen opleveren, de totaal beleving van Vic. Falls kan je alleen maar krijgen als je tegenover de waterval langs het, door stuifwater natte en glibberige pad, het geheel in al z’n majestueuze glorie op je in laat werken. Regenbogen, stuifwater, een donderend geraas doen je weer ten volle beseffen dat “natuur” meer is dan een sanseveria in de vensterbank..
Voor Dennis en mij was het dubbel pret omdat de vorige keer dat we hier waren het onmogelijk was om ook maar een paar behoorlijke foto’s te maken door de gigantische bergen stuifwater die toen alle zicht vertroebelden en het pad belopen tot een kletsnatte en hachelijke onderneming maakten. Nu konden we, samen met de dames, genieten van het spektakel.
Overigens bestaan er over de vroegere naam van dit brokje natuurschoon wat ideetjes die min of meer allemaal de huidige naam van de lokale bevolking ondersteunen “Mosi-oa-Tunya” (De rook die dondert) en mijns inziens wat kleurrijker en toepasselijker is dan die van een oude Engelse koningin die Livingstone er aan gaf. Maar daar zullen de meningen wel over verschillen - zeker in het perfide Albion.

Om het geplande rondje, zuidelijk Afrika, in de beschikbare tijd rond te krijgen moest er van uit Livingstone even wat kilometertjes gevroten worden. Te vroeg stoppen schiet niet op, te laat daarentegen verhoogt de kans op een slechte slaapplek of om zelf te moeten primitieven (in het donker) met het avondeten. Rundu was net even te vroeg om te stoppen maar Divundu net even te laat. Dus kwamen we, tegen alle afspraken in om niet ’s nachts in Afrika te rijden, toch in het donker op een campsite aan een rivier aan. Een snelle check bij de receptie leerde ons dat er wel plek was (zet je tent maar ergens neer) maar dicht naar de rivier toe werd afgeraden vanwege de krokootjes. Iets te eten was eerst een probleem, maar toen ze het meer dan teleurgestelde gezicht van onze veelvraat aanschouwden werd er toch nog een tafeltje ingeruimd en konden we, tegen betaling aan de campsite, mee-eten met het 3 gangen menu van een all-in georganiseerde “overlandtruck” met 17 blasé Nederlanders en Nederlandertjes die “even” 2 weekjes Afrika deden. De maaltijd was meer dan goed en dat vergoede nog iets van de soms door mij/ons gevoelde plaatsvervangende schaamte. Je peuk doven in het geserveerde bordje soep, gaat mij echt iets te ver. Het constante geluid van de vlakbij de camp-site gelegen Popa Falls, watervallen die de naam waterval niet verdienen maar eerder een lawaaierige stroomversnelling zijn en af en toe een hippootje die even z’n vriendinnetje roept zijn een uitstekend slaapmiddel om in je, (te dunne) slaapzak in de kou in slaap te vallen.

Hier in Namibië, waar we bij de grens nog uitvoerig ondervraagd en de auto’s gecheckt werden op fruit, vers vlees en niet te vergeten “braai-hout” uit donker Afrika ziet het er weliswaar nog steeds zwart van de mensen maar is de sfeer ontegenzeggelijk anders. Terwijl langs de weg in de 450 kilometer lange Caprivi strip nog steeds de kleine inheemse dorpjes zijn opgetrokken uit takken en riet kom je in de stadjes al diverse huizen tegen met elementen die door onze oosterburen, ten tijden van hun tijdelijke aanwezigheid in dit deel van zuidelijk Afrika, zijn aangebracht. Een zekere Herr Luderitz, die zoals wel meer Duitsers doen en deden, zijn vermogen opbouwde met vieze zaakjes, in zijn geval vogelstront aan de kust van Namibië, vond het op enige moment zo link worden dat hij Bismarck verzocht om bescherming van zijn handeltje. Na enige mitsen en maren zond die dan ook een groep militairen, die Schutztruppe, waarmee het huidige Namibië tot een Duits protectoraat werd verklaard. Duits Zuidwest Afrika. Het is in de hele samenleving goed te merken. Zo zit er in Outjo, een van de plaatsjes waar je bijna niet omheen kan als je richting Ethosa rijdt, een heerlijke Backerei und Konditorei waar je naast schwarzwälder kirschtorte, sachertorte en apfelstrüdel ook heerlijke kaiserbrötchen kan kopen. Lea dus aan de zoetigheid en Den natuurlijk aan enkele broodjes met echte käse na al die wezenloze plakjes perfect vierkante processed cheese tussen twee laagjes cellofaan.
Onderweg Lea nog even laten zien dat er zwaardere blokken aan je been kunnen bestaan dan een Dennis die af en toe wat kan mopperen of knorrig is, namelijk de grootste meteoriet op aarde de Hoba meteoriet. Het ding is zo’n 3 x 3 x 1 meter groot en bestaat voor het overgrote deel uit ijzer en weegt zo’n 60 ton. Het klinkt indrukwekkend maar als je ervoor staat is het eigenlijk niet veel meer dan een groot brok rots wat bij nadere beschouwing ijzer blijkt te zijn..
Een ander must see punt onderweg naar Ethosa is een kraterachtig diep meer met groen-blauwig water wat op het eerste gezicht nog het meest lijkt op een Mexicaanse cenote en min of meer op dezelfde wijze is ontstaan. Een onderaardse grot , als gevolg van een onderaardse rivier, waarvan het dak is ingestort. Best wel indrukwekkend zo midden in een verder vrij droog landschap te meer daar erop de bodem nog resten liggen van oorlogstuig wat er door de Duitsers ingekieperd is toen ze in WO I al vrij snel de pijp aan Maarten gaven in deze contreien. Ongetwijfeld zullen ze in navolging van Luderitz “Scheisse!!” geroepen hebben.

En dan is daar dan Ethose, het Namibische giga wildpark wat voor mij één van de mooiste is.
Bij de entree een aantal “do’s en don’t” borden. “Jy moe nie ry in open bakkie nie” en natuurlijk “Jy moe nie ut die motor stap nie”.

Een lange weg er min of meer er dwars doorheen met links en rechts tientallen “loops” om zelf de zijweggetjes te verkennen. Er zijn drie camp-sites Namutoni, Halali en Okaukuejo. We komen uit het oosten (al zijn we dan geen 4 wijzen) en bekijken even het gelijknamige vroeger Duitse fort Namutoni. Er loopt een grote groep scharrelende mangoesten rond die Lea in verrukking brengt met hun maffe capriolen en geinige snuiten. Voeren is er niet bij jammer genoeg. Langzaam rijdend –game drive tempo - en links en rechts speurend rijden we vervolgens richting Halali, onze eerste overnachtingsplek, als we plotseling na een kilometertje of 10 een open pick-up (en “bakkie” dus) zien staan met een tiental lokale mensen eromheen inclusief kleintjes en een baby. Kapot frontdifferentieel! Als je dan met grote stickers “Ubuntu” op je auto hebt staan kan je niet voorbij rijden. Uitstappen, hulp aanbieden. Onze onvolprezen sleepband uitgerold, bakkie weer opgeladen met mannen, vrouwen en kinderen en het hele spul door ToyToy over zand en stof weg naar het 75 km verder gelegen Halali gesleept. Dank alom maar hoe zit dat nou met “Jy moe nie ry in open bakkie nie” en “Jy moe nie ut die motor stap nie”?
.
Vanaf een rotspartijtje,met bankjes, overzie je in Halali de waterplaats. Overdag mooi maar zeker ’s avonds. Uiteraard is stilte gewenst anders komen de beessies natuurlijk niet. Jammer dat de wat jongere aanwezigen, die met die petjes tegen de zon achterstevoren op hun hoofd, dat niet allemaal door hebben. We moeten dus even wachten tot dit volkje afgedropen is om weer de ene na de andere olifant, neushoorn of giraf langzaam uit het duister te zien opdoemen, even behoedzaam om zich heen zien kijken om zich dan te goed te doen aan het water. Het blijft fascinerend al hebben we er inmiddels veel, heel veel gezien.
Over veel gesproken, de volgende dag, op weg naar Okaukuejo, komen we terecht in een overstekende groep van enige duizenden zebra’s en dat is best een belevenis al die pyamapaarden voor en achter je auto die naar de “andere” kant willen. Aan het eind van de dag, het schemert al een beetje, de topattractie van de dag: een groepje leeuwen, jammer genoeg niet al te dichtbij maar toch een paar grote en wat welpachtige opgeschoten jongelingen. Het blijft een prachtig gezicht!

(wordt vervolgd)