19. Het land van Eisbein und Landjäger.

De maasvlakte, lang voordat ze volgebouwd en volgestouwd was met containerterminals, olietanks en kolenoverslag. Heuvels van grauw zand en hier en daar een bouwsel of lange pijp die ergens vandaan kwam en ergens naar toe ging. Zo ziet ook de aanloop van Ethosa naar de kust, naar Swakopmund, eruit. Het is hier de Namib, de steenachtige zandwoestijn of de zandachtige steenwoestijn. Zo ver als het oog maar reikt een onbarmhartig ruig landschap met een bovengrondse pijpleiding op betonblokken die de weg “volgt”.
Jammer voor Lea maar weinig tot geen “beessies” al zouden ze er wel kunnen en moeten zijn. Olifanten die zich aangepast zouden hebben aan de droogte. We hebben ze niet gezien.
Omdat Dennis z’n zware rechter voet duidelijk lichter is nu de dames er zijn, net even wat meer tijd om de omgeving te bekijken. Dan doemt er in de verte wat bebouwing op. Eerst een betonblokjeshuisje links en later rechts. Voor je het weet doemt er uit de mist een stad(je) op. De temperatuur en de lucht is inmiddels kompleet veranderd. Van kurkdroog en stoffig naar kil fris en een beetje klammig. Logisch overigens want er staat in Swakopmund, dat is immers de plaats waar we naar toe rijden, een stevig windje of klein stormpje, die het water van de Atlantische oceaan opzweept in heftig grote golven die op de kust met veel stuifwater, breken. Swakopmund, zoals de naam al doet vermoeden, is een “lichtelijk” Germaans georiënteerd plaatsje met het karakter van een Duitse badplaats en voor de Namibiërs het enige echte vakantieoord.
“Hansa” pilsner, Hause “Zum Wohl”, Gaststätte “Irmgard”, “zimmer frei” het is er allemaal en met andere benamingen, maar even Duits, in overvloed. Toch is het, bevolkingstechnisch gesproken echt Afrikaans. Duidelijk meer zwarten dan blanken. Toch reis je ook hier, zoals vrijwel in het overgrote deel van Afrika( op Sudan en Ethiopié na) door “blanke aders” in een “zwart lijf”.
De chef, de eigenaar, de office manager, de store keeper, het zijn allemaal blanken terwijl de overige personeelsleden vaak op z’n minst gezegd een kleurtje hebben. Daar waar dat, elders in Afrika, somtijds niet het geval was, was de totale beleving van zo’n hele onderneming duidelijk minder positief. Ongemaaid gras, volle vuilnisbakken, slordig terras, rommelige campsite, kapotte verlichting, niet werkende kranen enz. enz. eigenlijk gewoon geen aandacht voor het totaal. Daar is hier, in Swakopmund geen sprake van, de Deutsche Gründlichkeit zit nog in het systeem ingebakken als de krenten in een krentenbol. Het heeft zo z’n voordelen.

Cape Cross met z’n zeeleeuwen kolonie is één van de redenen dat we hier zijn. Een andere, niet zo direct uitgesproken reden is de Fish Platter van het lokale “Grand Cafë”.
Ooit waren Dennis en ik hier op zijn verjaardag en hebben toen zo genoten dat we dat eigenlijk niet wilden overslaan en nu ook de dames ervan wilden laten meegenieten,.We hadden natuurlijk een excuus nodig om ook onszelf weer even te buiten te gaan. De serveerster, een vrolijke oude tante, zag dat Den en ik eigenlijk al wisten wat we wilden toen ze de kaarten kwam brengen en reageerden min of meer in de trant van “ik zie het al, eine fisch-platte” de salade werd ons zelfs afgeraden want dat zou te veel worden. Ik ga maar niet verder, want het water loopt me al weer in de mond en anders wordt dit een culinaire rubriek. Laat ik volstaan met, halve kreeften, oesters, grote garnalen, mosselen, kingklip en ander vissoorten, ongepaneerde botermalse inktvis enz. enz. Het zit niet helemaal in de categorie “Back-Packers-Low-Budget” prijsje (al blijft het goed betaalbaar) maar als je het hier niet doet, doe je het nergens en een mens moet zichzelf toch af en toe eens verwennen. Dan het volgend jaar maar wat zuiniger aan.

Over een keiharde ZOUT weg, zo glad als een strijkplank (aangereden zout, zand en vocht) van zo’n 100 km, naar Cape Cross. Onderweg natuurlijk even op het strand bij een scheepswrak kijken en ToyToy, bij opkomend water, vastgereden in het schijnbaar harde, maar blijkbaar zachte zand. “Leuke actie Dennis”. …”Maak je niet druk ouwe” en uitgegraven met behulp van lokale zwarten die Lea even bijna van de sokken kletsten om mooie halfedelstenen te kopen. Mooi spul op zich, maar met zo’n tien grote zware negers rond zo’n klein wijffie (of is het lijffie) werd het haar toch even te veel. Gelukkig was Toy los en kon ze instappen en…. wie had dat gedacht, Teriosje deed het helemaal zelf.
Ontoegankelijke, lege en onbarmhartig ruige kust laat duidelijk zien waarom dit gebied, en verder noordwaarts, “skeleton coast” heet. Hier vroeger, en misschien ook nu wel, stranden
gun je je ernstigste vijand niet, al had ik in stilte, in mijn gedachten toch wel wat kandidaten in de “aanbieding”.
Langs de vele functionerende zoutpannen onderweg “stalletjes” met prachtige zoutkristallen, zonder bemensing, maar met wel een blikje om je betaling in te stoppen zoals in het Westland voor de tomaten. Zelf geplukte tomaten zijn het lekkerst en zelf gevonden zoutkristallen het mooist. Hopen maar dat het allemaal heel overkomt..

70.000 tot 100.000 zeeleeuwen die dagelijks enkele malen poepen en pissen laten al van verre merken dat ze er nog steeds zijn de Cape Cross Seal Colony een stinkende superattractie. Ter plekke is het een lust voor het oog. Grote wat logge lichamen die over elkaar heen buitelen, tegen elkaar aan schurken, langs elkaar heen glibberen en glijden, in de zon langzaam opdrogen, op hun rug met een ietwat lome vermoeide voorste flap zich op de kop krabben, dan weer omrollend om het logge lijf maar zo veel mogelijk aan de zon bloot te stellen. Moeders die kleintjes zogen, je kan het smakkende gezuig horen, en zich vervolgens verlekkerd omdraaien, koppen en koppies die met dichte ogen en de snuit wijsneuserig in de richting van de zon zich het constante kunstmatige geklik van de elektronische Canons en Nikons zonder problemen laten welgevallen. Het lijkt Scheveningen wel waar de sportschoolpatattentpenose Ambre Soleil vettig van de eerste zonnige dagen geniet. De aanwezige toeristen zijn uit te splitsen in grofweg 2 groepen. De wat nuffige types met een doekje voor de mond, pepermuntje erin en mogelijk een spuitflesje met eau de cologne om het doekje te bevochtigen in de hand en zij die in de dierentuin ook niet moeilijk doen bij het roofdierenverblijf. Ja ja wat doen jullie dan ook hier, een paar uur rijden aan het eind van de meer bewoonde wereld, als je al na een minuutje weer in je aircobusje gaat zitten, mutsjes??

Hoewel ToyToy overduidelijk heeft laten merken dat ze al te grote escapades in ruig terrein nu even niet meer op prijs stelt kunnen we het toch niet laten om nog even lekker op enkele keiharde en bere-steile steen-zandduinen haar klimvermogen en terreineigenschappen te testen. Dat is nog steeds niet misselijk want ze bestijgt de heuvels als een jonge meid haar eerste geliefde, ongeremd en probleemloos. Het uitzicht van boven is fantastisch al wil die andere al wat oudere dame in het gezelschap dat toch liever op eigen kracht ervaren en zelfs mechanisch motorisch afdalen wordt nog als een hele opgaaf en zelfoverwinning beschouwd al zeggen Den en ik nog zo vaak…beneden komen we altijd!!

Via plaatsjes met de rein Arische namen als Grunau en Marthahöhe, waar we overigens heerlijk hebben geslapen en zeker in Hotel Marthahöhe (het oudste plattelandshotel van Namibië en noch immer im Deutsche Händen)) lekker hebben gegeten en gedronken richting een “next highlight”. Al was het avontuurlijke karakter van het begin van onze reis langzamerhand wat veranderd en waren Den en ik ook weer wat aan het aankomen na onze aanvankelijk vermageringskuur in Oost-Afrika dit was toch weer even het echtere werk.
Na al heel veel keer deze reis stof te hebben gehapt, werd de weg nu nog een graadje erger. Gravelroad over meer dan 400 kilometer, leverde 2 lekke banden op, die Dennis verbazingwekkend simpel even “propte” en omdat ToyToy over een ingebouwde eigen compressor beschikt, was het leed snel geleden. De dames en ik stonden er voor spek en bonen bij, zo professioneel als Den de klus even klaarde!
Solitaire is, zoals de naam al doet vermoeden, niet de drukste of grootste stad van Namibië. Een benzinepomp annex garage, een winkeltje met snackbargedeelte, wat auto’s en autowrakken maken dat de naam van het plaatsje de lading volledig dekt. Dit is de laatste pitstop en tankbeurt voor “De Rode Duinen van Namibië” in Sossusvlei.

De rode duinen zijn het mooist bij zonsopkomst, vooral bovenop, dus werd even nagevraagd, hoe laat de toegangsweg, het betreffende gebied in, openging en stonden we dus de volgende ochtend als eerste om 5 uur voor de slagboom, (04.30 wakker) Dit alles omdat een parkwachter/medewerker ons deze tijd als de juiste had gemeld. Als het begint te schemeren zien we een klein bordje Park open 5.40 uur! Sussusvlei, Afrikan managed and maintained
Maar hoe dan ook , we waren de eersten, ook bij het duin. Drie jaar geleden kon ik het nog opbrengen, maar dit maal liet ik deze beker maar aan me voorbij gaan. Den en Lea dollend en lollend naar boven maar al snel werden ze stukken stiller want het is echt een heftige klim in mul zand. Elke pas zak je voor 80% weer terug. Uiteindelijk kwamen ze toch boven maar waren meer dan teleurgesteld dat er al een ander koppel hen voor was die de top van het duin hadden bereikt. Waar ze vandaan gekomen zijn mag Joost weten, want niemand was ons voor gegaan, misschien illegaal overnacht in het park!
De avond ervoor bij de naburige lodge ons tegoed gedaan aan een superbuffet met vlees van allerlei beessies, (arme Lea) die we in Etosha nog springlevend hadden gezien, diverse groentes, salades, stirfry mogelijkheden, Franse kazen, desserts en een heerlijke fles wijn aangeboden door het huis, omdat ik er voor de 3e keer was. Niet dat ze me herkenden of zo maar in het praatje met de gerand kwam het toevallig aan de orde. Geeft toch wel effe een kik.
Na Sossusvlei waren we allemaal het stof dusdanig zat, dat we zo snel mogelijk een asfaltweg hebben opgezocht (150km verderop) en daar ook niet meer vanaf geweken zijn, ook niet voor Fish River Canyon, wat wel op het programma stond.


(wordt vervolgd)