20. De cirkel rond?

De auto’s zijn een ramp, één grote smerige puinhoop, stof en rommel verdringen zich en buitelen over elkaar heen om maar het beste plekje te veroveren in rugzakken, plastic tassen, kastjes, bakken en kratten. Hoewel we de strijd de laatste tijd een beetje hadden opgegeven wilden we het verloren terrein toch wel weer terugveroveren voordat we in Kaapstad zouden aankomen en Teriosje weer in haar rol als 4 persoonsvoertuig zou vervallen. De aanval werd dan ook in Springbok ingezet op het bestrate voorterrein van een prachtige backpackers met luxe en smaakvolle kamers. De slaapzaal wezen we toch maar even van de hand. Beide auto’s zo’n beetje helemaal uitgepakt, alles uitgestald, uitgeklopt, uitgemest, afgeborsteld, afgewreven en afgewassen. Het leek de voorjaarsschoonmaak wel. Toy werd volgestouwd met alles waarvan we dachten dat we dat niet meer nodig zouden hebben in Kaapstad en leek wel een verhuiswagen zo vol zat ze. Kleuter Teriosje was onder de vaardige handen van Lea weer een beetje toonbaar gemaakt na een paar weken buitenspelen en mocht ons vieren straks Kaapstad en de omgeving laten zien. Op aanraden van de eigenaresse van de Backpackers op zoek naar het lokale “Real Men Eating Place” waar ze volgens zeggen Steaks van een kilo serveerden die Dennis wel aanspraken. Er zou ook een lijst hangen van de mensen die het lopende jaar dit hadden gepresteerd en daar moest, vond Dennis, dan ook zijn naam bij komen. De teleurstelling was dan ook groot toen deze toko net deze avond gesloten bleek en we ons dan maar moesten behelpen met een Eisbein van een slordige 800 gr. bij een ander restaurantje…… maar de kiem was gelegd.

Via de meest bijzondere landschappen, met supermooie regenbogen (het weer begon wat te betrekken), met nog hier en daar een verdwaalde struisvogel, wat springbokkies en sinaasappel stelende baboons door Namaqualand gereden wat bekend staat om z’n overweldigende bloemenzee in het voorjaar. We bleken net één à twee weken te vroeg om dit stuk verpletterend natuurschoon in volle glorie te aanschouwen maar werden desalniettemin getrakteerd op de eerste tekenen van ontluikende fleurale schoonheid tegen de achtergrond van nog besneeuwde bergtoppen. Klasse!

Kaapstad lijkt ons te willen afwijzen, “rij toch terug stomme Hollanders” en ontvangt ons met stevige storm en regen en een zeer bedenkelijk temperatuur. Hoe graag Dennis en ik ToyToy ook hadden willen terugrijden dat is ten ene male onmogelijk, de plicht roept voor de dames en later voor Dennis. Automatisch bedenken de dames dat als het regent “shoppen” het logisch alternatief is zodat de grote (grootste?) malls van Zuid-Afrika met een bezoekje worden vereerd. Canal Walk, Middelton en natuurlijk Victoria & Albert –waterfront.
Voor Den en mij op de grens van “shop-till-you-drop” maar eerlijk gezegd vallen de aankopen best mee. Het zijn dan ook luxe shoppingmalls waar de grote namen en merken de boventoon voeren. Voor leuke koopjes moet je gaan scharrelen en daarvoor ontbreekt de tijd omdat er ook nog enige toeristische hoogtepunten bezocht en bekeken moeten worden.

Uiteraard is er de pinguïn kolonie in Boulder die niet gemist mag worden en waar we, net voordat een tropische plensbui losbarstte wat plaatjes konden schieten van deze koud water liefhebbende vogels. Per slot van rekening zit je verhoudingsgewijs niet zo verder van het zuidpoolgebied. Met enige hoop op wat beter weer verder naar Kaap de Goede Hoop waar het echter nog steeds shit weer was dus zat een wandeltochtje over een rotsachtig pad naar dat ene, altijd Hollanders aantrekkende, uiterste puntje er even niet in. (wat ik overigens niet zo betreurde) Wel nog een aantal – obligate - fotootjes gemaakt bij het bord dat hier duidelijk voor de toeristen is neergepoot. Nu is Kaap de Goede Hoop absoluut niet het uiterste Zuidelijkste puntje van Afrika, dat is Kaap Agulhas, maar het meest Zuid-Westelijkste punt en doordat de vroegere schepelingen wat moeite hadden dit te ronden heeft het deze naam gekregen en de baai erachter False bay (valse baai) omdat er daarna nog een uiterste gemeen en geniepig stukje volgde om het zuidelijkste puntje heen op weg naar India. Ondanks het wat droevig stemmende weer wel een leuk uitstapje vanuit Kaapstad en het geweld van de shoppingmalls.

Het achterland van Kaapstad, vanuit de zee gezien, wordt gevormd door een bergpartij waarvan de Tafelberg de bekendste en prominentste is. Ze domineert Kaapstad en biedt een werkelijk fantastisch uitzicht over de stad, Robbeneiland, de havens en de oceaan. De top is op verschillende manieren te bereiken, wij kozen voor de kabelbaan met ronddraaiende cablecar wat niet zo verwonderlijk is want de andere manieren vereisen aanzienlijk meer inspanning van ons dan we konden en wilden opbrengen. (Lopen = klimmen) Bij het instappen verdrong iedereen zich (natuurlijk!) voor het raam dat recht vooruit was gericht terwijl de andere ramen gewoon beschikbaar bleven. Geen probleem, want de gondel draait om z’n as en iedereen krijgt de mogelijkheid van het uitzicht te genieten. Je moet wel even het juiste moment bepalen voor je Tafelberg bezoek want in veel gevallen zit de bovenkant verstopt achter wolken die door de valwinden over de top worden geblazen en het uitzicht belemmeren. Het door ons gekozen tijdstip was ook door vele anderen gezien als het moment waarop “het” moest gebeuren dus stonden we in een lange rij te wachten. Een rij die volgens een kenner echt niet zo lang was want in de zomer was die soms wel een kilometer lang. (een gewaarschuwd mens….) Boven niets van de drukte te merken en waren de oooohs en aaaahs over het uitzicht niet van de lucht en toen er bovendien ook nog enige “dassies” gespot werden die de aaaach toevoegde aan de uitroepen van Lea op het plateau was het weer puur genieten in de stralende zon. Dassies zijn overigens een soort grote marmotten die biologisch gezien het meest verwant schijnen te zijn aan de olifanten.

Het V&A waterfront (Victoria & Alfred) doet sterk denken aan Pier 39 in San Fransico. Een opgeknapt oud haven bassin dat in de oude loodsen en gebouwen allerlei attracties presenteert. Ook de zeeleeuwen ontbreken niet een hebben zelfs en “eigen” betonnen plekje/hellinkje waar ze doen waar ze goed in zijn: luieren in de zon. Toch is het nog steeds een functionerend havengebied met bijvoorbeeld onderzoeksschepen voor het Zuidpoolgebied, sleepboten, een reparatie werf, een droogdok en meer van die, voor de gemiddelde echte Rotterdammer, normale zaken dit alles dan midden tussen de curioshops, de rondvaartboten, de terrasjes, de toeristen en de straatzangers. Allerlei “pret” excusies zijn hier te regelen, sunset cruises op een joekel van een catamaran, havenrondvaarten, duiken met witte haaien, helikopter vluchten, jetboat jumping, parasailing vanaf Signal Hill enz. enz. Zelfs een “uitstapje” naar Victoria Falls, toch enige duizenden kilometers hier vandaan valt te regelen. Omdat de regenbuien en rukwinden inmiddels plaats hadden gemaakt voor wat helderder weer, hoewel nog niet stralend, even gekeken op de heliport achter het havenbassin en inderdaad er werd weer gevlogen. Den en ik hadden dit een paar jaar geleden ook gedaan en waren danig onder de indruk geweest van het fantastische uitzicht over Kaapstad, de Tafelberg, het achterland en Houtbaai. Voordat Lea het echt goed door had, hadden Den en ik al een vlucht voor de jong gehuwden geboekt. Je moet zo’n jong stel vonden wij (de ouderen) toch wat spannende gezamenlijke ervaringen aanbieden om, in moeilijkere tijden, nog eens aan terug te denken.

Langzaamaan zit het erop en moet, na een paar intense weken, het viermanschap opgebroken worden en van de dames afscheid worden genomen, Teriosje ingeleverd –zonder nummerplaat want die ligt in een riviertje in Chobe of Moremi – en met veel “tot over twee weekjes”, kusjes en meer van die bij een afscheid horende kreten, gebaren en laatste strelingen laten Lea en Dennis elkaar los. C’est beau l’amour !!!

Den en ik hebben nog een dag of 10 à 12 samen maar nadat we eerst maar eens goed en lang hebben uitgeslapen ( “l’amour” is ook vermoeiend!) blijkt er toch een wat lome houding over ons te zijn gekomen. Het avontuur, de uitdaging, de spanning het is er niet meer zoals eerst tijdens onze reis. Met een snelheid die iedereen zou verbazen rijden we eerst maar eens naar Gordons Bay waar de man zit die volgens iedereen die we onderweg zijn tegengekomen de juiste persoon is om het terug verschepen van je auto voor een “redelijk” bedrag te regelen en te verzorgen. Hij blijkt niet thuis dus bij een backpackers, met een terras wat uitkijkt over de baai, een kamer genomen en geprofiteerd van het “happy hour” om gezeten in een comfortabele fauteuil met enige pilsjes bij de hand de zon in de zee te zien zakken.
African Overlanders (www.africanoverlanders.com) blijkt te zijn opgezet door een jonge ondernemende Engelsman Duncan die samen met z’n vrouw Eli en inmiddels een kleine meid alles biedt wat je precies zoekt na zo’n tocht als wij hebben gemaakt. Zonder enige moeilijkdoenerij, ingewikkelde papierwinkel of verdere poespas, alleen een handtekening onder een contractje volstaat om je alles uit handen te nemen om je auto in een container weer terug te verschepen naar Europa (of waarheen je maar wilt) Dat spreekt ons wel aan en al na een uurtje is alles geregeld en kunnen we weer verder eerst naar een restaurant en later aan de bar in de backpackers tot in de kleine uurtjes met enige lokale blanke Afrikaners nog wat nagesudderd. Van die kwajongens willen ze van alles weten en voor je het weet wordt je uitgenodigd voor een echte braai bij één van hen thuis, moet je vooral morgen even langskomen voor een glaasje wijn enz. enz.
Wij gaven toch maar de voorkeur aan een vertrek richting Hermanus waar de walvissen voor de kust in de baai spelen, paren en kleintjes zogen. Het stadje staat erom bekend en heeft zelfs een officiële “Whalecryer” in dienst die bij elke walvis die gespot wordt schreeuwt “Whale”, vervolgens wijst en dan toetert. Waarschijnlijk hadden ze toch iets van onze loomheid overgenomen want erg speels en springerig waren ze jammer genoeg niet. Wel veel gespuit en gesnuif, grote staarten en af en toe een kop boven water en dat is natuurlijk al imposant genoeg. Nu zijn er meer “vissies” (zoals Lea zou zeggen) die boeiend kunnen zijn en dat heb ik het niet over makreeltje of een harinkje maar over “the great white”. Cage-diving met deze fameuze bijters wordt hier overal aangeboden en Den en ik hebben ook bij voorgaande gelegenheden regelmatig in twijfel gestaan. Na hier en daar wat info te hebben ingewonnen bleek dat het nu het juiste seizoen is om de grootste tref kans te hebben. 100% wordt niet gegarandeerd maar toch wel 99%. Hoewel we financieel aan het eind van ons Latijn zijn toch de knoop doorgehakt want hoe vaak zal ik de kans nog krijgen? Een beetje bang voor de kou waren we wel dus met enige lagen T-shirts en polo’s over elkaar aan de volgende ochtend om 06.30 uur naar Gansbaai verzamelen om 07.30 uur. De prijs bleek inclusief een lekker ontbijtje wat, samen met de instructies over hoe te handelen aan boord en in de kooi, geserveerd werd in de instructieruimte van het bedrijf. Met z’n 17e aan boord van zo’n grote Amerikaanse Miami visboot met 2 joekels van BB-moteren terwijl die nog op de trailer staat om vervolgens achterwaarts door een tractor de helling af te worden gereden. Starten, warmdraaien en vervolgens de beuk erin zo leek het wel. Volle vaart en af en toe springend over een behoorlijk ruige zee, richting Shark Alley. Dat lome gezapige gevoel was ineens weer weg. This is life en hier doe je het voor !!!. Na even een beetje rond te hebben gevaren in “shark-alley” op zoek naar een goed ankerpunt werden er een paar armen vol met koude en kletsnatte duikpakken tussen de liefhebbers ingegooid en kon het grote geworstel beginnen. Inmiddels waren 16 van de 17 passagiers kots en kots misselijk van het gestamp van de boot zodat Dennis al snel met z’n complete ontbijtje nog als enige in z’n maag, vrolijk lachend in de kooi verdween. Op het sein van de “lokker”, die vissenkoppen aan een touwtje uitwierp, je kop onderwater en kijken hoe die lekkere jongens op je kooi afzwemmen en soms in de tralies bijten is bijzonder spectaculair maar toch niet zo angstaanjagend als we eerst hadden gedacht.
Hoewel ik mijn ontbijtje ook aan de haaien had geofferd bleef het lijf volledig functioneel (in tegenstelling van sommige aanwezigen die volledig afgeserveerd in een hoekje lagen te wachten op het einde van de trip) en kon ook ik lekker lang heel diep in de keelgaten van jaws en consorten gluren en hun gebit bestuderen. Terwijl Dennis nog een tweede keer in de kooi ging (ook nu weer voor minstens een half uur) kon ik vanaf het dek nog genieten van half uit het water springende en bijtende haaien die alle moeite deden om de vissenkopen van de lokker te ontfutselen. Let wel het gaat hier over haaien van zo’n 4,50 meter die vlak naast de boot hun muil wijd open sperren en keihard dicht klappen. Sensatie, al zal het voor niet duikers, die nooit onder water grote vissen hebben gezien een nog angstaanjagendere ervaring zijn dan voor ons. De groen en geel ziende passagiers waaronder een paar heel kleine toch al gelige Aziaatjes lagen voor pampus her en der aan dek toen we terugvoeren richting …waar we getrakteerd werden op een nette lunch zodat je in ieder geval niet met een lege maag naar huis ging.

Het plan was ooit ….maar ooit werd ook gezegd “no plan is the best plan” om in de voorjaarsvakantie ToyToy te testen door een tochtje naar de Noordkaap te maken en op basis van die ervaringen de grote trip 6 to 8 weken later te ondernemen. Doordat Dennis echter toch iets korter verlof kreeg dan aanvankelijk gedacht, de Syriers laten zien dat sinds de grote beschavingen van weleer die o.a. de Piramides voortbrachten de islamitische volken niet veel goeds meer hebben voortgebracht en elkaar uitmoorden en de frisse wind die na het vertrek van Khadaffi in Libië waait nog geen bureaucratische papierwinkeltje omver kan blazen moesten we noodgedwongen de auto verschepen naar Alexandrië. Was dit alles even anders gegaan dan had onze reis van de Noordkaap tot kaap Agulhas geheten. Hoewel we wat uitgereisd en uitgeraasd zijn mag natuurlijk een bezoekje aan het feitelijke einddoel van onze reis niet ontbreken. Het is dan wel het uiterste zuidelijkste puntje van Afrika, verder kan je niet zonder natte voeten te krijgen, maar echt spectaculair is het niet. Een mooi winderig plekje op een rotskust met een soort gedenksteen waarop aangegeven Atlantische oceaan rechts en Indische oceaan links. Wel een beetje emotioneel voor ons want we hebben het toch maar even gedaan Den en “die ouwe”. Uiteraard hadden we een fles Zuid-Afrikaanse champagne bij ons en die hebben we ter plekke, al toastend soldaat gemaakt en met het laatste restje ToyToys motorkap “gezegend” uit dank dat ze ons heelhuis hier had gebracht. Terug via Hermanus (we hadden zo’n lekkere kamer met zulke lekkere bedden) en ’s avonds een, ook nu weer niet te versmaden tweepersoons fish-plate met een pan mosselen vooraf, Zo’n dag kan niet meer stuk. .

Hij geeft het toe !!! Dennis ontkent niet meer dat hij misschien wel een beetje is aangekomen.
Zijn oplossing is eenvoudig, niks magere yoghurt, appeltjes en komkommerstukjes gewoon een paar nieuwe broeken en hij kan in Nederland weer netjes voor de dag komen. Komt trouwens goed uit want als Lea hem straks op dieet heeft gezet zullen ze mij goed passen.
Die laatste dagen in Kaapstad samen doen we niet veel, we rijden tot twee maal toe Chapmanspeak-drive, één keer met shit weer en één keer de volgende dag in de stralende zon.
Het zelfde geldt voor het uitzicht vanaf Signal Hill waar we ook 2x van genoten. Verder nog een bezoekje aan Houtbaai, een lokale rommelmarkt en meer van die tijd vullertjess. Dan op de laatste avond ons galgenmaal samen. Hoe kan het ook anders bij de Spur. Nu is deze Spur een beetje een bijzondere Spur want de zaak heeft een paar specials waaronder een KILO-steak. Om Den niet verder te portretteren als veelvraat zal ik het hierbij laten en volstaan met de opmerking dat die probleemloos de weg van vele “kleinere” voorgangers is gegaan. Geen ere-lijst bij de Spur, dat is wel jammer want zowel ober als eigenaar van de toko vonden het toch een hele prestatie.

De volgende ochtend ging alles ineens in rap tempo. Beiden hadden we geen trek in ontbijt of koffie dus nadat we elkaar, naast ToyToy staande, even diep in de ogen hadden gekeken maar vooral niet te lang want dan zou je weleens emotioneel kunnen worden, een stevige omarming en weg was ik op weg naar de container waarin ons brave autootje naar Nederland zal worden verscheept. Toch een gek gezicht Dennis die alleen op het trottoir staat, nog één keer zwaait en dan opzoek gaat naar een taxi die hem naar het vliegveld moet brengen voor z’n eerste vluchtje naar Jo-burg. Ik had het er best moeilijk mee en hij, zo te zien, ook.

We hebben een 40ft container samen met een ander Nederlands stel die we al in Victoria Falls hadden ontmoet. Hun Land Rover en onze Land Cruiser passen er samen probleemloos in. De kosten kunnen we delen en dat scheelt, bovendien kan nu de verscheping vrijwel direct plaatsvinden dus over een maandje of zo kunnen we de auto’s in Rotterdam afhalen. Alsof de duvel er mee speelde maar in de allerlaatste bocht om Toy recht voor de container te draaien hoor ik een “poeffff” geluidje onder de motorkap en valt de stuurbekrachtiging uit. Een grote plas olie onder de auto en een nauwelijks draaibaar stuur zijn het gevolg. Een beter en duidelijker signaal dat het wat Toy betreft ook mooi is geweest had ze niet kunnen geven.
Duncan neemt echt alles uit je handen, ook het vastzetten van de auto’s dus konden we al snel
handen schudden, bedanken en afscheid nemen.

Zoals de reis begon eindigt hij ook. Met wachten. In dit geval 9 dagen op de dag dat ik goedkoop kan terugvliegen dankzij Linda’s Airmiles.
De eerste dagen zijn best moeilijk na ruim drie en een halve maand zo intensief samen te zijn opgetrokken maar alles went (al denken sommige dames daar anders over) en heb ik het uiteindelijk best nog wel een beetje naar m’n zin gehad.
Het regent nu op de laatste ochtend hier en is somber weer. Eigenlijk best ideaal om er een punt achter te zetten.

Lex Harding heeft een boek geschreven over een vergelijkbare reis die hij maakte met z’n twee zonen lang nadat Den en ik onze plannen in werking hadden gezet. Met een kleine parafrase op de titel van zijn boek “De reis van mijn leven” wou ik hiermee maar het verslag van “Onze Reis van Ons Leven” afsluiten..


Wordt NIET vervolgd. Wel heb ik nog het plan om over een poosje een stukje eraan vast te plakken met “Facts and Figures” + wat nuttige adressen en overige informatie.