10. Oh!!! Moeder wat is het heet !!!

Oh moeder wat is het heet !!!

De ferry van IJmuiden naar Newcastle wordt vaak aangeduid als een cruise overtocht en in sommige opzichten is dat ook wel terecht. De ferry van Aswan naar Wadi Halfa kan op z’n zachts gezegd niet geheel aan deze standaard voldoen.
’s Morgens op aanraden van onze “fixer” al vroeg naar de boot. (09.00 uur) Uiteraard moest er eerst nog even enige papierwinkel in orde worden gemaakt, postzegels gekocht voor op die papierwinkel en stempels gezet op en in van alles en nog wat. Dit alles bij een heerlijk temperatuurtje van een graadje of 35 à 40 en aan alle kanten omstuwd door medereizigers met immense hoeveelheden bagage, ijskasten, magnetrons, mixers, dozen met handelswaar, balen en zakken. Alles werd via één deurtje van niet meer dan 1 bij 2 meter met de hand geladen. Logisch dus dat de verwachting was dat de boot pas om 18.00 uur zou vetrekken. Gezamenlijk hadden we 2 airco-hutten en voor de rest dekplaatsen. De gedachte was alle bagage in de twee hutten en om beurten een paar uur slapen en afkoelen. Onze goed geoutilleerde, zwaar gesponsorde pas afgestudeerde studenten hadden al snel samen met de Zuid-Afrikaners een paar zeiltjes gespannen om de verzengende zon enigszins te temperen. Maar goed ook wat het dek was dusdanig heet dat erop zitten vrijwel onmogelijk was hetgeen Pierre –één van de Zuid-Afrikaners- aan den lijve ondervond toen zijn teenslipper/flip-flop aan het dek was vastgesmolten en kapot getrokken werd bij het weglopen.
Het bovendek waar we ons geïnstalleerd hadden en ons eigen plekkie hadden afgebakend met zeilen en touwtjes werd al snel massief omringd door medepassagiers met hun omvangrijke bagage. Voor het gebed echter werd een en ander aan de kant geschoven, een centrale ruimte vrijgemaakt, belegd met stukken karton en lappen en voor we het goed en wel in de gaten hadden zong de “boord-iman” via de geluidsinstallatie zijn luidruchtige oproep, werden enige tientallen konten in onze richting geheven en konden we uiteindelijk om 16.00 uur een laatste blik op de haven van Aswan werpen. Zowaar….na 5 dagen wachten 2 uur gewonnen.
De 24 uur durende overtocht over het grootste kunstmatige meer ter wereld werd een memorabele, luidruchtige, snikhete, vieze, vermoeiende, geestdodende, fysiek slopende affaire met als enig hoogtepunt ’s morgens vroeg de passage van de tempel van Abu Simbel waarvan de 10tallen meters hoge stenen farao’s ondanks de alweer ondragelijke hitte stoïcijns over het meer staren.

In de buurt van Wadi Halfa konden we van ver al de auto’s op de barge zien staan wat toch een geruststellende aanblik was want op de één of andere manier ben je toch een beetje onzeker of alles wel goed zou gaan.
Ontschepen was een fluitje van een cent en binnen een uurtje reden we in colone van het haventerrein naar de “grensbarakken” die een kilometertje of zo verder in het stof stonden te bakken. Onze Sudanese “fixer” die we aan de overkant in Aswan via de Egyptische fixer hadden geregeld spoedde zich met al onze papieren naar binnen en kwam na drie uurtjes tevoorschijn met bestempelde exemplaren. Sudan here we come !!
Het stadje Wadi Halfa is niets meer dan een verzameling lage huisjes, shoppies en kraampjes. Direct de uitgeputte waterflessenvoorraad met heerlijke koude exemplaren aangevuld en ook het inwendige enige graden later dalen door een litertje of zo te drinken. Na enige broodjes falaffel en nog wat fruit ingeslagen te hebben richting de noord Sudanese woestijn. Er wordt gezegd dat in de zomermaanden hier door heen rijden grenst aan gekkenwerk, ze hebben volledig gelijk. Waar onze Zuid-Afrikaanse vrienden ruim voorzien zijn van elektronische gadgets waaronder uiteraard airco en climate control in hun LandCruisers hebben wij slechts de beschikking over twee opendraaibare Securit doorschijnende panelen om ons enige verkoeling te verschaffen. We lieten ze vaak vrijwel dicht wat de verzengende gloeiend hete wind die door de ramen naar binnenkwam was nog ondragelijker dan in de afgesloten cabine te zitten. Temperaturen van 50 à 60 graden werden gemeten en dat is echt heet en echt niet lekker meer.
In Tracks4Africa wordt aan de oever van de Nijl “Louis Camp” vermeld, welnu dat kan geschrapt worden want het bestaat niet. Noodgedwongen op wat rotsen langs de Nijl met 7 auto’s wild gekampeerd en wij voor het eerst in ToyToy geslapen.
Probleemloos! Via wat zeer oude piramides in de buurt van Karima (zeker de moeite waard) uren verder over het eindeloze, door de Chinezen aangelegde, asfalt met links en rechts niets anders dan een maanlandschapachtige rotsblokkenwoestijn zo ver het oog reikt. Na nog een overnachting, waarbij de auto’s in een onregelmatige voorttrekkers-cirkel geparkeerd stonden op een stoffige vrije plek in een min of meer bewoonde omgeving en we eerst regelmatig werden opgeschrikt door een nieuwsgierig brommertje en later, in de diep donkere nacht, door kamelenruiters, snel doorgestoten naar Khartoum.

The Blue Nile Sailing Club is vrijwel de enige camp mogelijkheid in Khartoum en ligt redelijk centraal ten opzichte van het centrum en de ambassade ven Ethiopië. Jammer dat de beelden die de naam oproept op geen enkele wijze overeenstemmen met de uitermate povere en vieze faciliteiten voor kamperende overlanders. Velen zullen hier noodzakelijkerwijs hebben overnacht maar weinigen zullen het als een genoegen hebben ervaren. Het gedoe met de brandstoftanks in Nederland kreeg hier bovendien nog een staartje toen bleek dat de aanzuigleiding van de tweede long range tank anderhalve centimeter boven de tank was geknakt en afgebroken. Reserve onderdeeltjes die de reparatie makkelijker zouden kunnen hebben gemaakt waren in het bezit van het Egyptische rapaille dus moest er gescharreld en gesnuffeld worden op het terrein. Nu ligt daar van alles, variërend van zeilbootjes om kids te leren zeilen op de modderstroom die Blue Nile wordt genoemd, tot het orginele historische “gunship” van Lord Kitchener dat na jaren aan de oever te hebben gelegen bij een overstroming ergens in de tachtiger jaren, midden op het terrein is terecht gekomen en daar nu als onderkomen dient voor medewerkers die tussen de resten van de opbouw (in de hut van de kapitein of the lord himself?) hun nachtrust genieten. Behalve deze historische roestklomp liggen er ook wat “sloop-bootjes” her en der verspreid. Gewapend met zakmes en wat gereedschap ik op zoek naar noodreparatiemateriaal. Met wat gedemonteerde slangklemmen, afgesneden brandstofslangen en wat ander klein spul als buit terug naar Dennis die met veel energie en vindingrijkheid een nieuwe verbinding tussen 1e en 2e tank in elkaar heeft geknutseld. Ondertussen zat ik versuft en volledig uitgeput door de hitte -‘k was eerder bijna onderuit gegaan- toe te kijken en liters koud water te drinken.
De Ethiopische ambassade werkt redelijk efficiënt. ’s Morgens de gisteren opgehaalde papieren inleveren (op volgnummer) en ’s middags, weer op volgnummer, de visa afhalen en uiteraard “even” in dollars afrekenen. Gek eigenlijk in veel landen waar men de Amerikanen niet hoog heeft zitten wil men toch alleen maar in hun betaalmiddel afrekenen. “Euro, Roebel of Yuan kom er niet mee an” lijkt het spreekwoord.
In Gadaref, het laatste stadje voor de grens, overnacht in een hotel met enige ambitie als je van de lobby zou uitgaan. Bar, Restaurant, Airco en Fan werden beloofd. Het bed was goed, de douche/badkamer uitstekend, de airco maakte een boel herrie maar geen koude lucht, de fan piepte en het eten was de meest waardeloze zwaar overprijsde hap what so ever. Dennis, die ik in staat acht, als ie echt honger heeft, jonge ratjes levend af te kluiven, liet meer dan de helft staan. Q.E.D.

De grens is een vrij lang lintdorp (Sudan-niemandsland-Ethiopië) met aan weerszijden shoppies, kraampjes en andere minibedrijfjes zoals vrijwel overal in Afrika. Uiteraard wordt je, als je vertraagt, direct benaderd door regelneefjes die je de weg wijzen. Eerst naar dit kantoortje, papiertje zus en papiertje zo, dan naar dat kantoortje, zelfde verhaaltje en dan daar naar de douane. Ondertussen hoor je wel z’n halve levensstory. Omdat de douane effe was gaan lunchen (het was twaalf uur) moesten we om drie uur maar weer eens terugkomen. Hangen dus in, om en aan de auto en constant korte babbeltje met langslopers. (What’s your name? Where do you come from?) Een boekje lezen of stukje schrijven is er absoluut niet bij. Omdat Den om het kwartier toch even ging kijken bij het gesloten kantoortje konden we uiteindelijk om kwart over twee oprijden tot het stoptouw dat over de weg was gespannen. Onze douaneman kroop op en bijna in de motor omdat hij zich blijkbaar had voorgenomen het motornummer te controleren. Jammer genoeg kan niemand dat vinden en dankzij het feit dat wij de grensovergang min of meer blokkeerde en achter ons inmiddels de laatste van de met ons oprijdende mede-overlanders was aangeschoven (met luid blaffende hond) besloot hij ons toch maar door te laten.

Aan het Tana meer hebben Tim & Kim in Gorgora, op zo’n 40 km van de doorgaande weg naar Gonder, de afgelopen jaren een prachtig plekje opgebouwd. “Tim & Kim Village Campsite” (www.timkimvillage.com) Langs de weg kom je op enig moment, zo’n 150 km voor je eindbestemming, een aantal borden tegen naar T&K. “Direct-route” en “Scenic-route”. We kozen voor de laatste en dat hebben we geweten ook. Een kleine 100 kilometer over een slechte rotsachtige gravelroad door prachtige natuur, kleine dorpjes met luid youyouyouyou roepende kinders en mooie vergezichten bracht ons uiteindelijk op de rand van de schemering ter bestemder plekke. De begroeting kon echt niet beter: “Jullie lusten zeker wel een koud biertje” en tijdens het biertje: “Willen soms jullie mee-eten?”
Enige bieren, een gezellige en informatieve babbel, een goede en koele nachtrust en een lekker ontbijtje later op weg naar Gonder.
Een stevig “kwartiertje” moeten zoeken, begeleid door een tiental bemoeizuchtige regelaartjes, naar een Ethiopisch Sim-kaartje omdat we toch thuis weer iets van ons wilde laten horen. De opdringerige zelfbenoemde parkeerbeheerders, gidsen, tourist advisors enz. waren we inmiddels zo zat dat we slechts een rondje rond het beroemde kasteelcomplex van Gonder hebben gereden voordat we de aftocht bliezen in de richting van Bahir Dar.

Bahir Dar ligt min of meer recht tegenover Kim&Tim een dikke 70km over het meer. Wij hadden een dag nodig om er naartoe te rijden. Het Ghion hotel bood ook de mogelijkheid min of meer te kamperen met je autootje dus daar maar kamp gemaakt en eerst wat bier gedronken, een snackkie aan Den gevoerd (anders wordt ie sjaggie) voordat we het stadje verkenden. Injara was het doel en het doel werd bij een gezellig local restaurant bereikt.
Grote rollen gefermenteerd deegpannekoekproduct, in structuur op een natte zemen lap lijkend en in uiterlijk op een grijs grauwe koeienmaag vergezelde een pittige FirFir van 3 verschillende soorten vlees. Heerlijk de wat zure smaak van de injara bij de pittig hete Firfir te meer daar je het kon wegspoelen met grote ijskoude halve liters tapbier van 50 eurocent p/s.

Van Bahir Dar slingert zich 550km lang een weg over een bergrug doorsneden door een behoorlijk diep dal. Eerst klommen we met vele bochten waaronder enkele tientallen echte haarspelden naar 2600m om vervolgens af te dalen naar rond de 1000m om daarna weer te klimmen naar 3114m. Fris daar! Wel mooi golvend groen berglandschap met hier en daar een cluster bomen, een klein dorpje en altijd weer die youyouyouyou roepende en zwaaiende kinders op blote pootjes in afzakkende slobberende broekies.
De weg zelf was redelijk tot goed met hier en daar rare verzakkingen en opgeduwd golvend asfalt waardoor de auto soms in een nauwelijks beheersbare deinende golfbeweging kwam. Ook de uiteindelijk afdaling naar Addis Abeba verliep met enige nerveuze momenten toen bleek dat de remmen enigszins te heet waren geworden en het rempedaal ineens erg sponzig aanvoelde. We kregen het beiden even behoorlijk Spaans benauwd maar nog meer “op eieren rijden” loste het probleem gelukkig vanzelf op.

We zitten op dit moment in Addis te wachten op de visa voor Kenya, hebben weinig tot geen mogelijkheden tot internet (via een gehuurde telefoondongel wel misschien even iets mogelijk) en wil proberen dit stukje nog even te verzenden voordat we weer op reis gaan richting Moyale (grens Ethiopie-Kenya)

(wordt vervolgd)