12. De middellandse zee is vaak bezongen...

De middellandse zee is vaak bezongen.
Onze “eigen” Toon Hermans zong ooit…”Mediterranée zo blauw , zo blauw”. Mogelijk was hij nooit in Malawi. Want “Lake Malawi”, of voor de ouderen onder ons, Lake Nyassa is werkelijk op veel punten vergelijkbaar. En dan heb ik het over het Europese deel van het “Mare Nostrum” Blauw water, een prachtige kust, liefelijke inhammen en soms witte zandstranden. Een “hobby-cat” catamaran of een kajak is zo gehuurd en voor de kust liggen hier en daar eilandjes waar je naar toe kan om te snorkelen. Ook duiken is mogelijk en zelfs voor acceptabele prijzen. (wij sparen ons geld liever voor een kans op een “Great White” ergens voor de kust van Zuid Afrika) maar en zijn legio mogelijkheden. Onze 1e overnachting was ergens een “heuveltje” op. Bleek een steile gravel en rotsblokken weg van 10km die ons op een soort klif bracht met camp plekjes recht boven de afgrond (500 à 1000 meter stijl down) met uitzicht over Lake Malawi van een kilometertje hoog. Four Wheel Drive Low Gear was echt de enige mogelijkheid voor omhoog en afdalen. Tegen de helling waren overal kleine plateautjes met of een tafeltje of een kampvuurplaatsje of een bar en natuurlijk een keuken. Iedereen liep zich de benen uit de … om van alles te regelen of te bedienen. Heerlijk koel (groter hoogte) geslapen en wakker worden met een spectaculair uitzicht. Veel gehobbel, halve hartaanvallen en samengeknepen bilspieren verder via de main road op weg naar de volgende stop. Uiteraard wil de politie van Malawi het salaris ook echt verdienen dus worden we regelmatig aangehouden, moeten we de ene keer het paspoort, de ander keer het rijbewijs laten zien maar soms ook vriendelijk/domme vragen beantwoorden. Geen echt harresment maar wel ophoudend, vertragend en uiteindelijk vervelend en dan ook natuurlijk de voorruit met zijn veelpuntige ster vanuit exact het midden naar alle hoeken van de ruit. Die trekt aandacht aan en roept vragen op. Gelukkig is hier meer begrip betreffende de mogelijkheden aan onze kant om dit probleem op te lossen. Lilonghwe of Lusaka moet de oplossing bieden.
Na een nachtje in ???? waar we sliepen in een redelijke lodge (kamertje, perfecte douche) met de keuze uit vele maaltijden als het maar gegrild vlees was met vette frites (3x een dubbele portie besteld) weer een nieuw prachtplekje aan Lake Malawi in “Konde Beach”. Hutje aan het strand, uitzicht over ’t meer (de zee?) eilandje voor de kust en alle luxe entertainment die de verwende toerist zou kunnen willen hebben. Wij waren blij met onze 2x 2-persoons bedden, de veranda met uitzicht en de mogelijkheden van de keuken. Vooral het “full breakfast” was een goede starter voor m’n chauffeur met pp. 2x gebakken ei, 2x worstje, 2x bacon, ruim toast, gegrilde tomaten en baked beans in tomatensaus..
Next step was “Steps”camp. Het zou niet misstaan op een Canarisch eiland. Tenminste het hotel en bijbehorende faciliteiten, de camp site was goed maar niet meer dan dat, het uitzicht weer prachtig en…… via een koopkraskaart weer internet. Even alles en iedereen geupdated. Wij blij, Zij blij.

In Chipata zag Den tijdens het controleren van de bandenspanning wat loshangend “ijzerwerk” bij de al eerder gerepareerde linker voorwielstuurkogel/homokineet of hoe zo iets ook mag heten bij ToyToy. In ieder geval werd het geheel nog met 1 slappe, verbogen half losse bout bijeen gehouden waar er vier duimdikke hadden horen te zijn. We waren maar één boutje verwijderd van een zeer ernstig ongeluk geweest. Het linker voorwiel zou een eigen koers zijn gaan sturen en eventueel afgebroken zijn. En dat in dit heuvellandschap met hier en daar een leuke steile helling. Oeps ! Met fluwelen handen en voeten Toy naar een garage geloodst. Een groepje monteurs demonteerden het “probleem” probleemloos en de “leidinggevende” gaf geen info over de te verwachten kosten. Een veeg teken. Nieuw lager (origineel Toyota) en 2 nieuwe bouten verder, plus een hele dag hangend op een stoffig terrein, aangeduid als garage, bracht ons uiteindelijk tot het moment suprême…betalen. Eén miljoen vijfhonderdduizend Zambiaanse Kwatcha’s stond er zonder blikken en blozen op de rekening. Zo’n 250 euro en dat in een land waar het jaarlijkse gemiddeld inkomen volgens de reisbijbel van Lonely Planet ergens rond de $250,- ligt. Beetje geïrriteerd aan de babbel met “cheffie” en er 200.000 afgekletst. We voelden ons zwaar genaaid maar wel direct geholpen. Dus dank voor de snelle en directe hulp maar diep teleurgesteld over de prijs.

Omdat we nog steeds startaccu problemen hadden de volgende dag naar een andere garage (Golphs) die ons door diverse locals was aangeraden. Weer een ommuurd stoffig terrein maar nu met loods waarin motoren werden gedemonteerd en een garagesfeertje hing. Golphs was er niet (hij zou de elektrische specialist zijn) maar een legertje monteurs boog zich met behulp van ons Multimetertje over de elektrische spaghetti onder de motorkap. Van de startaccu’s de laadspanning en de accuspanning gemeten met draaiende motor en niet lopende motor, de accu’s verwisseld en wederom hetzelfde gedaan. Onze al eerder getrokken conclusie werd bevestigd…..één accu, die we nog geen half jaar geleden hadden gekocht, was overleden. Waarschijnlijk inwendige kortsluiting o.i.d. want de laadspanning liep op naar 15 à 16 volt en het hele systeem was een beetje van slag. Usio Busio Conclusio….. nieuwe accu en dat deed ons dag-gemiddelde-budget nog verder stijgen boven de prognosegrens. Op dat soort momenten betreur je het wel dat je “De Doelen”nooit benaderd hebt met een verzoek tot sponsoring. Een sticker met “De Doelen at Rotterdam, even heard in Afrika” of “WSV Union” for all great adventures” zou niet misstaan hebben op ToyToy. Maar zelfs BOOR (Bestuur Openbaar Onderwijs Rotterdam) had zich kunnen profileren…..”Sjanghai is not the Limit”
In ieder geval wij weer op weg en op aanraden van “Mama Rula”, naar South Lulangwe NP gegaan. Kwamen een beetje laat bij de gate maar besloten toch om om 14.00 uur naar binnen te gaan. De floeperds rekenen 24 uur maar of je nu om zes uur ’s morgen binnen wil of twee uur ’s middags de volgende dag eruit is 2x betalen. Even wat pegels aftikken en je kan weer iets prachtigs bekijken. Hippo’s in overvloed, krokodillen te over en olifanten die je de weg versperren omdat zij eerst willen oversteken met hun familie voordat je mag doorrijden. Oren geflapper, pootje door het zand en zwaaiend koppie maken alles duidelijk, ikke eerst.
Pracht gebied, nooit eerder gezien, veel poelachtige, blubberige waterplantrijke stukken met veel vogels (geen musjes maar vraag ons niet wat het wel zijn, “drijfsijssies???”) en drinkende herten, antilopen, kudu’s en natuurlijk giraffen. Dat zijn in principe eigenwijze beesten. Geen helden, ze zijn vrij snel weg, maar ook hautain en beschermend. Gaat zo’n groot mannetje, zo lang als hij durft, gewoon in de weg staan of aandacht trekken om te worden gefotografeerd tot z’n familie (inclusief baby’tjes ) ’t hazenpad heeft gekozen en dan hobbelt ie er achter aan.
Een machtig mooie ervaring die werd afgesloten net buiten de camp gate op Croc. Camp. Lodge. Uitzicht vanuit de bar/restaurant over de rivier, koud biertje, lekkere hap, en lawaaischoppende en om territorium brullende hippo’s als “easy listening” achtergrond muziekje. De dag was, ondanks de start, een groot succes.

Next stop Lusaka. Dat geloof je niet, Zo wordt je wakker van hippo geluiden zo sta je in de file met werkende stoplichten …te gek voor woorden.
Eerst achter een voorruit aan. The Windscreen Shop zou de oplossing hebben. Het was even puzzelen want Paganinnistreet bleek Paganannistreet of omgekeerd maar voordat we goed en wel voor de deur stonden en de motor hadden afgezet vertelden enige tientallen mannetjes dat ze deze voorruit op voorraad hadden en direct konden vervangen. Uiteraard gingen we akkoord en binnen een kwartier was het met duck-tape beplakte ouwetje door een mooi nieuw glimmend exemplaar vervangen en zag ToyToy er op dat punt weer pico bello uit. 750000 Kwatcha voor de ruit, 100000 arbeidsloon en 50000 fooi. Omgerekend kwam het totaal op zo’n €145,- We hadden nog nooit een dergelijk bedrag uitgegeven en toch een tevreden gevoel gehad. Er bleef tijd genoeg over voor de echte shopping malls van Lusaka met alle faciliteiten die je je maar kan wensen. Dus eventjes een eind aan de “relatieve ontberingen”. Gewoon een pond fruitsalade in een bakkie, saucijzenbroodjes (afrikan stijle) en als je er € 7,50 voor over hebt een “President Camembert”. Even buiten Lusaka geslapen op een camp site met vrijwel alles wat ons op dat moment gelukkig kon maken. Giga grote T-bone steaks van minimaal 500gr. Lekkere frites en salade en betaalbaar koud bier. Zelf internet was in beperkte mate beschikbaar. Treffen we op het kamp nog 2 Nederlandse Overlanders aan en een vrolijk Zwitsers stel die met hun prachtige Toyota campertje een toertje hadden gemaakt door Rusland, Pakistan, India, Nepal, Malysia enz, en nu aan Afrika bezig waren. Dat is pas het echte werk. ’s Morgens wat later eruit want het was laat geworden en bij één van de malls stevig ontbeten met samoza’s, beef onion pie’s en saucijzenbroodjes van een pond. Het staat in de maag maar dan kan je er ook tegen die dag. Dat mocht ook wel want we gingen op weg naar de grens van Zimbabwe en dat zou een lastige worden zo was ons ingefluisterd. Biljetje in je paspoort, biljetje bij je Carnet de passage, enz. enz. Gelukkig bleek hier niets van waar (de mens lijdt het meest door de dingen die hij vreest) De grens was wel wat beter bewaakt dan we de laatste paar grenzen hadden gezien maar de douane, politie en tax-offices van Zambia en Zimbabwe zaten gebroederlijk in het zelfde gebouw. Zambia verlaten kostte niet meer dan een 10 minuutjes en Zimbabwe in was in 3 kwartier geregeld, zonder omkopen of wat dan ook. Na de relatieve drukte in Zambia en zeker in Lusaka volgt er nu ineens een stuk van pak hem beet 200 kilometer zonder dorpjes of lopende mensen langs de kant van de weg. Die zie je eigenlijk altijd en overal wel behalve een beetje in Sudan. Net voor de schemering zien we Spring Valley campsite. Klinkt mooi is het niet (meer?) maar biedt wel alles wat we nodig hebben. Zou dit zo’n onderneming zijn die ooit door blanken werd opgezet en beheerd en nu is overgenomen door het volk? Zelfs het “restaurant” kan voor eten zorgen (lekkere hap), napimpelen doen we aan de slecht verlichte bar waar we soms de overige bezoekers en binnenlopende truckers pas zien als ze hun tanden bloot lachen. De hele Zimbabwaanse economie draait nu op US dollars, de geldautomaten spugen ze uit en zelfs de kleinste shoppies hebben stapels super smerige gescheurde 1 dollarbiljetten op voorraad. Soms krijg je bij het afrekenen wat Zuid-Afrikaanse Rands als wisselgeld terug (muntjes) Toch maakt het land geen slechte indruk. De mensen zijn vriendelijk, de politie controle posten niet overdreven lastig en overal zijn redelijk gesorteerde supermarkten. De TseTse vlieg controleposten zijn echt hilarisch. Stopborden op de weg, een mannetje met een soort vlindernetje en een spuitbus stapt op de auto af en vraagt of we nog TseTse vliegen hebben gezien. Nee, dat niet en we kennen ze ook niet. Dus kijk hij in de auto rond, zwaait met z’n netje, geeft 2 puffies uit z’n spuitbus in de auto en we mogen weer doorrijden.
De ophanging van de radiateur is weer afgebroken en ook een onderste ophangbout met rubber is weer losgetrild en weg. Op naar een lasshop. Uurtje wachten, wat gesleutel (nu door ons zelf) en wat laswerk maken dat we pas tegen de middag in Harare aankomen. Mooie stad, brede straten, veel groen maar de meeste huizen hebben wel een muur met prikkeldraad rond het geheel. Zal wel van de buurt waar we zitten afhangen.

Wordt vervolgd