13. Fragmentarische Flitsen

Het zijn en blijven natuurlijk fragmentarische flitsen die beelden van zo’n (mogelijk) mooie stad (Khartoum, Addis, Nairobi, Lusaka, Harare) als je er maar een paar dagen of soms uren bent. Amerikanen “doen” Europa in een week. Wij doorsnijden een heel continent in een maandje of twee. Een zorgvuldig, afgewogen en genuanceerd beeld kunnen we dan ook niet schetsen. Slechts de eerste en soms enige indrukken plus natuurlijk de impressies van de noodzakelijk bezochte locaties, shops en wijken, bepalen ons beeld.
Zo waren we in Lusaka op een prachtige grote artmarkt met veel, echt mooi, hout- en stenensnijwerk, maar ook in de “auto-onderdelenwijk” i.v.m. de voorruit, liepen we in Harare over een toffe Fleamarket en sliepen in een “betere buitenwijk” bij een basale backpackers lodge en konden het niet laten ook in deze stad de meer volkse wijken op te zoeken.
Den heeft zich namelijk in het hoofd gezet dat ik tijdens mijn werkzaamheden aan de auto de antenne uit de autoradio heb getrokken, beschadigd of e.e.a. op een andere wijze heb gemold. (ik droeg het verwijt 52 dagen gelaten) In ieder geval kon hij niet die herrie ontvangen die hem normaal gesproken boeit. Tijdens de “doormeet zoektocht” van de accuproblemen kwam hij echter wel een gebroken autoradioantenne kabel tegen diep in/onder het dashboard. In plaats van “sorry Pa” was het eerste wat hij natuurlijk zei…”We moeten op zoek naar een andere antenne”. Tsja en die vind je natuurlijk niet in de betere buitenwijk van Harare al slaap je dan ook in een basale backpackers maar daarvoor moet je naar de lokale auto-onderdelen wijk. Dat is echt een lust voor de zintuigen van de liefhebbers en daar leunen we aardig tegen aan. Robert Mugabestreet doet z’n naamgever alle eer aan. Het is een compleet gekkenhuis. Stoepeurs (touts) proberen je overal naar binnen te lullen en als je je auto stilzet heb je zo een aantal regelmannetjes om je heen die je de beste, de mooiste, de goedkoopste zaak in willen kletsen. We zijn dit soort figuren een beetje zat en één van ons blijft bij de auto en de ander gaat op zoek naar een cheapie-cheapie voorruit-plakantenne. Werd je er hiervoor (o.a. Egypte) mee doodgegooid, hier is er in zeker 10 shops geen één te vinden. We geven het op en Den moet zich nog even vermaken met de 1000den nummertjes (ouwelullenmuziek, zoals hij het noemt) gekregen van een toffe gast in Addis die Den via z’n E-bookreader kan afspelen op Toy’s boord geluidsysteem. Opvallende detail, hij kan 80% meezingen of fluiten dus….ouwelullenmuziek?? Inmiddels wel een spotgoedkope uitschuifantenne kunnen kopen die nu voor ons op het dashboard ligt, tegen de voorruit tikt en enige ontvangst genereert. Jacaranda radio !!!!

Neem nu zo’n backpackerds in Harare. Mooie locatie, probleemloze wijk, vriendelijke mensen, lekkere slaapplek en dan vragen ze je bij het inschrijven ook nog eens of je nog iets wilt eten. Tuurlijk want “witte bonen in tomatensaus met uitjes en tonijn” is niet iets wat je wilt gebruiken in een backpackers die ook T-bone met frites en salade aanbiedt. Als ze echter wel de tijd van de maaltijd vragen (19.00uur) maar niet de status van je T-beentje, zou je eigenlijk al gealarmeerd moeten zijn. Moe gereden waren we dat dus niet. Als je dan ook om uiteindelijk kwart over acht een duister bord, met enigszins in de frituur verkoolde T-beenresten, aangeboden krijgt met aardappelstaafjes die in de verste verten geen relatie vertonen met hun Franse broeders (French Fries) en een vliesdun gefileerd tomatenplakje, dan moet je even slikken. (en na het kauwen nog een aantal malen) voordat je deze backpackers een positief oordeel kan verlenen.

Gelukkig stond er ons een onaangekondigd “hoogtepunt” te wachten. De Lonely Planet van HEEL Afrika is logischerwijs heel beperkt in z’n aanbevelingen. De “Great Zimbabwe Ruins” worden echter wel vermeld en daar kwamen we nu net toevallig langs. Toch ff kijken….???
Als “cultuurbarbaar” voelde Den weinig behoefte, maar kon aan de beschrijving van de camp-site geen weerstand bieden en ging akkoord met een dagje natuur en cultuur. Terwijl de apen vanuit de verte toekeken hoe we ons installeerden en ik begon aan de voorbereiding van de maaltijd verzamelde Dennis kampvuurhout. Verschillende guards staken het 3 à 4 voetbalvelden grote terrein over om ons te meldden dat ze vanavond paraat zouden zijn; een geruststellende gedachte. Den’s vuur knetterde, onze standaard maaltijd gleed probleemloos de weg van vele eerdere maaltijden in en we schoven per kwartiertje op naar ons vuurtje. Kregen uiteraard prompt gezelschap van andere koukleumende figuren die onze biertjes en borreltjes in dank aannamen. Zoals te verwachten viel verbroederd de nacht mensen. Kou, vuurtje, borreltje en voor je het wist spraken we met een goed geïnformeerde “guard” over de wereldproblemen, de verschillen tussen blank en zwart, het zelfvertrouwen van de Zimbabwaan over dat van de Malawiaan en last but but least, de voor- en nadelen van een Zimbabwe zonder of met Mugabe (lange gevangenisstraf of doodstraf gevoelig) Ach over fundamentele gevoelens die veel, zo niet alles kunnen overstijgen had ik al eens eerder een lesje gehad.
Er wordt wel eens gezegd dat je op het hoogste, verste, diepste, drukste enz. enz. punt altijd wel een Nederlander tegenkomt. In hoeverre dat correct is durf ik niet direct te bevestigen maar op een verder leeg, nee compleet leeg camp-field stond één truck met Nederlands kenteken, aardige mensen, leuke verhalen en beste tips. Wel speelden zij in een andere divisie met een oplaadbare mini kettingzaag, een vrieskist, een koelkast en een echte wasmachine aan boord. Gewoon 5kg, 1000toeren Zanussi. Schatten van mensen die aanboden een “wasje voor ons te draaien”. Van het koffie aanbod maakten we graag gebruik. De rest was verleidelijk maar ook één “bridge to far”. Onze studenten uit Egypte wasten hun wasjes in een zuurkooltonnetje met een scheut waspoeder en een dagje schudden op een gravelroad. Die benadering van zo’n probleem ligt ons wel. We hebben niets tegen comfort, maar dit was een 5*****, 4wheel, 3 person, 2 stappen te ver luxe gloednieuwe overlandtruck in privé (!) bezit.
Whow waar is het echte avontuur gebleven als je alles afdekt met door veel poen gekochte zekerheid. Is het echt zo erg om te slapen onder een vuil laken of met een handbijltje wat takken te hakken voor een kampvuurtje?? Gelukkig had hun benadering van “overlanden” (nog?) niet hun collegialiteit en vriendelijkheid geïnfecteerd.

Zimbabwe = “huis van steen” . De “ruins” van Great Zimbabwe zijn het nationale monument van dit land en hebben het land z’n naam gegeven. Een bizar idee dat zo zuidelijk van de Sahara (sub-Sahara) voor enkele eeuwen een koninkrijk heeft bestaan dat zich uitstrekte van Mozambique via Zimbabwe tot in Zuid-Afrika toe. De stenen resten kunnen bezocht worden vanuit de camp-site. Ik moet eraan geloven en een berg (heuvel?) bestijgen van, pakweg 400m, en Den moet over zijn aversie heen stappen om in plaats van beessies, cultuur te bekijken. We leveren allebei in en gaan omhoog, zijn tempo gaat net zo snel als mijn hartslag en ademhaling. Het uitzicht over het gehele gebied is prachtig en de “Great Enclosure”, het centrale punt van deze uitgebreide oude stad. komt vanaf deze hoogte nog niet zo grootst over als later, als we er wel midden in staan. Eerst moet er nog afgedaald worden en het constante remmen veroorzaakt niet alleen bij ToyToy problemen maar ook mijn bovenbeenspieren protesteren hevig.
Zijdelinks in een ommuurde kring van los opgestapelde platte uitgehakte stenen van zo’n 150m in doorsnede en 2 meter minimaal in dikte stond, naast andere duistere en niet verklaarde of verklaarbare resten, een taps toelopende toren van hetzelfde materiaal. Aan alle zijden gesloten waarvan doel en functie onbekend zijn. Het gehele gebied is mooi en door zijn rust en gebrek aan toeristen en uitleg, nog meer imponerend dan het al was van nature. Je weet er zo weinig van (jammer genoeg) dat je eigenlijk niet de goed kan inschatten wat je werkelijk aanschouwd. Vergeten zullen we het niet maar of we het op z’n werkelijke waarde hebben kunnen schatten???

Weet niet wanneer ik weer internet heb, dus verstuur dit nu maar.
Wordt vervolgd…..