15. Begin van het einde

Pilanusberg was een succes, zeker voor de rookie in deze wereld van “beessies kijken in het echt” en “Trans African Treuman Travels”. Omdat er nog meer leuke zaken in het verschiet liggen moet er een eind aan Pilanusberg komen net zoals er aan de rust van Den en mij ook een eind is gekomen nu de dames weer hun aanwezigheid laten gelden. Dus, het valt niet te ontkennen, doen we net iets meer aan ons uiterlijk en voorkomen dan de afgelopen paar maanden, wisselen we net iets eerder van boven en onderkleding dan de laatste tijd gewoon was en zijn we iets terughoudender dan voorheen na een avondje heerlijk eten met veel kool en koolzuurhoudende drankjes. We worden een beetje geresocialiseerd !!!.
De geplande route voert ons naar Gabarone, vervolgens naar Francistown en dan richting Maun om ons uiteindelijk daar te brengen waar we enige jaren geleden dusdanig vast hebben gezeten en zozeer geschrokken zijn dat we nu verdomd veel beter voorbereid aan dit/deze “nature-reserves” beginnen (Moremi en Chobe) . En dan heb ik het niet over een flesje water meer of minder.
Was in eerste instantie “de reis” het doel, die dag in 2009 dat we een keer of 5 à 6 vastzaten en ons om de paar honderd meter moesten uitgraven met plastic borden (bij gebrek aan beter) in de bloedhitte tussen de “beessies” en bovendien bijna zonder benzine en water zaten tijdens het vallen van de schemering, in the middle of no where, op een plek waarbij we op nog geen 50 km2 nauwkeurig wisten waar we ongeveer zaten is wel een ijkpunt geworden op “de reis”. Een ijkpunt dat nu door de aanschaf van ToyToy moeiteloos genomen zou moeten worden.
Echter onze reisplannen ontstonden ruimen voor dat Den z’n vrouw leerde kennen en ToyToy stond al lang te trappelen van ongeduld om weer aan een nieuw avontuur te beginnen voordat Lea en Den op dat strand in….enz. enz. (maar dat is een ander verhaal).
De aanpassing van onze “de reis” aan de nieuwe maatschappelijk situatie van Den vereiste dan ook enige aanpassing van onze plannen. Niets moet natuurlijk maar je kan het de jong gehuwden toch niet aandoen om al in zo’n vroeg stadium van hun levensreis zich zo lang te onthouden van elkaar. Dat zou er herdefinitie van het begrip”periodiek onthouding” hebben betekend. Hier en daar hebben we dus wat te bezoeken highlights geschrapt, zijn we afgeweken van de adviessnelheid voor ons Landcruisertje en heeft Den een paar zwaardere schoenen aangetrokken. Gevolg…. We hebben nog enige tijd samen met de “dames/meiden” die zichzelf hebben ingevlogen.

Gabarone bracht ons bij Moloki Backpackers, mooie site in de ruime tuin van een villa-achtige omgeving. Zwembadje, braai-plaats, diverse houtvuurtjes, 2 joekels van knuffelbare grote Deense Doggen die de afgeloven spareribs als knapperige chips weg hapten nadat wij het super malse vlees hadden verwijderd + een knuffelbaar knorrend vriendelijk varken! Last but not least het project van de eigenaar een Vintage Rolls Royce die stukje bij beetje in oude glorie werd hersteld.

In Francistown overnachtten we bij de Tati Lodge, luxe mogelijkheden voor de financieel rijkeren onder ons, kamers en suites vanaf 80 à 100 $$ pp. tot een veelvoud daarvan, terwijl voor de geestelijk rijkeren de camp-sites alleszins betaalbare bleken. Onze keuze was snel gemaakt. Nelson, the guard, zou ons de hele nacht veiligheid garanderen.

Planet Baobab ligt ergens min of meer tussen Francistown en Maun aan een 400km lange weg door de zoutvlaktes van de Sua- en Makgadigadipans. Eerst tanken en dan 400km rijden!!! Andersom is lastig. Gewoon langs de kant van de weg staat een 5 à 10 meter hoog beeld van een “rosig aardvark” met een pijl naar links (in ons geval) Na een stoffig stukje weg van een half kilometertje een mooie lodge met het obligate rieten dak, in de open eetzaal/lounge stoelen met huiden als bekleding en een bar van een metertje of tien van hout. De hele sfeer die wordt opgeroepen is die van een hunters-lodge. Jammer dat dat een beetje te niet wordt gedaan door een “overlanders-truck” met een blik duffe Hollanders met blijkbaar te veel geld en te weinig overige bagage.

Maun was een toppertje. Pracht site aan een uitloper van de de Okavangadelta met maar een paar kampeerplekjes op gras (ipv het meer gangbare stof) een uitstekend restaurant met gulle betaalbare bieren en lekkere happen. Zelfs toetjes waren mogelijk dus Lea werd heel blij. Nog even wat voorraden en materiaal ingeslagen -extra jerrycans voor ons Terios-je, wat zware harp-sluitingen voor de sleepbanden (de vorige worden nu waarschijnlijk in Egypte gebruikt) en natuurlijk voedsel en vocht. We waren klaar voor Moremi en Chobe!!

Omdat het onbekend is wanneer ik weer internet heb verstuur ik het nu maar. Ik loop een beetje achter maar….. wordt vervolgd.